Dansende mannen met duivelse maskers, een bijna hedonisch trommelritme. Om me heen klappen mensen op de maat. Ze lachen en dansen. Ik sta op een bankje en heb uitzicht over de optocht van Festa Major de Gracia. Ik kijk gefascineerd toe, beweeg mijn heupen op de muziek. Het ritme wordt sneller, harder, opzwepender. De dansende mannen dragen scherpe drietanden in hun handen en stoten hun heupen op het tromgeroffel. Op het einde van hun drietanden steken rotjes. Ze dansen naar elkaar toe, en vormen een toren van mensen. Ze liften hun armen op en steken hun stokken hoog in de lucht. Ik spot vuurvaste handschoenen en in mijn borst vormt zich een ongemakkelijk gevoel.
Flarden van lichtflikkers. De drietanden zijn aangestoken, er vliegen vonken vanaf. Ineens vormt zich een bal van licht. De mensentoren verdwijnt onder een gordijn van vuurwerk. Het tromgeroffel, de soundtrack van de hel, gaat nog een tandje harder. Uit het niets vliegen de vonken ver het publiek in. Als een golf rolt het over de hoofden van de mensen, iedereen opslokkend die hij tegenkomt. Ik sta verstijfd. Elke spier in mijn lichaam gespannen. Een paar oorverdovende knallen volgen, en iedereen deint achteruit. In een halve seconde spring ik van het bankje en duw me een weg naar achteren door de menigte. Tranen staan in mijn ogen, en in mijn keel vormt zich een brok. Ik krijg bijna geen lucht. Mijn hart lijkt mijn borstkas uit te willen kloppen. Ik zie niet wie ik aan de kant duw. Alles wat ik denk is: Ik moet weg. Rennen. Vluchten.
Een stekende hoofdpijn overvalt me. Nog nooit heb ik zo’n angst gevoeld. Om me heen schieten klappende mensen voorbij. Ze zijn vrolijk. Ze genieten van de openingsoptocht. Net als elk jaar, waarschijnlijk. Ik voel alleen een oerangst in mijn lijf. Achter me knallen de rotjes, en flitst het vuurwerk. Ik moet weg. Huilen en rennen. Rennen, tot mijn benen niet meer kunnen. Tot ik aan het eind van de straat ben. Mijn lijf in paniek. Ik kijk om. Meneer lacht. Ik hyperventileer. Ik blijk doodsbang voor vuurwerk.
Mijn grootste angst is presenteren (ja echt) én vuurwerk. Ik heb nog nooit een rotje afgestoken, en durfde pas op mijn 15e een trektouwtje/sterretje aan te raken.
Ik durfde echt pas dit jaar voor het eerst een sterretje vast te houden… Haha. Met heel veel tegenzin.
Ik heb exact hetzelfde. Elk jaar vind het overdag al eng op 31 december en durf ik eigenlijk niet naar buiten. Om 12 uur zit ik dan ook altijd in mijn eentje met tranen in mijn ogen omdat ik zo bang ben dat er wat gebeurd, ook met de mensen die wel buiten zijn.