Fake it ’till you make it: achter de Instagram foto’s

63

Soms zijn er ochtenden waarop ik mijn Instagram-account niet wil openen. Dan wil ik even niet geconfronteerd worden met het schijnbaar perfecte leven van X, die ik niet eens persoonlijk ken. Ik wil niet zien dat Y een schaaltje biologische oenkaboenka kruidenyoghurt eet. Ik wil niet zien dat de kledingkast van Z volhangt met designerkleding als ik voor de derde keer op rij een trui van de bank gris waar nog kattenharen op zitten. Ik ben niet jaloers, maar ik heb gewoon even geen zin om te zien hoe iedereen elkaar aftroeft in een wedstrijdje ‘hoe geweldig is jouw leven?’. En ik doe er zelf onbewust ook aan mee.

Insta-perfect. Het is een fabelachtig begrip. Fabelachtig omdat we allemaal een realiteit creëren die net een stukje mooier is dan in het echt. Je hebt het allemaal gehoord: vergelijk je niet met een vreemde op het internet. Maar dat is verdomme niet zo makkelijk. En wij reisbloggers maken ons er natuurlijk net zo goed schuldig aan. Wij willen niet alleen de mooiste foto’s ooit maken, maar we plaatsen natuurlijk alleen maar foto’s als we iets leuks te melden of te showen hebben. Als we de wereld rondreizen bijvoorbeeld.

Let wel: Ik hou van Instagram. Het levert me bakken vol inspiratie, en motiveert me iedere keer om beter na te denken over de dingen die ik fotografeer: waarom, en vooral HOE. Maar het is niet altijd even realistisch. En dat is iets wat ik wèl wil zijn: real. Daarom neem ik je vandaag achter de schermen van de filters en likes, en vertel je de verhalen áchter de Instagram-foto’s.

St. Paul’s Cathedral, Londen.

There are mornings where I dread opening my Instagram-account. Times where I just DON’T want to get confronted with the apparently perfect life of X, whom I don’t even know personally. I don’t want to see Y eating a bowl of biological puzshumpdky yoghurt, and I don’t want to see Z’s designer closet, when I snatch a cat hair-sweater off of the couch for the third day in a row. I’m not jealous, but I just don’t feel like seeing everybody trying to win a game of ‘how awesome is your life?. And subconciously, I join in, too.

Insta-perfect. It’s a magic word. Magic because we all create reality’s that are nothing like reality. We’ve all been told to not compare ourselves to strangers on the internet. And we all know that’s not that bloody easy. Ofcourse us travelbloggers are guilty as well. Not only do we want to make the best pictures ever, we obviously also only post whenever we have something fun to show. Like when we travel the world.

Mind you: I adore Instagram. It provides me with heaps of inspiration, and motivates me to consider my WHY’s and HOW’s as a photographer. But let’s face it: it’s not real life. And that’s something I aspire to be: real. That’s why I’m taking you behind the filters and likes, and dish on the stories behind the pictures.

St. Paul’s Cathedral, Londen.

Laten we voorop stellen dat ik dit echt een prachtige foto vind: hij is natuurlijk wel bewerkt. Het verhaal erachter is dat ik me voor deze foto tegen een hek aan duwde, mijn armen om de spijlen heen wikkelde, en probeerde dezelfde spijlen te ontwijken met mijn gezicht (IEW) om deze foto te maken. Even later kwam ik erachter dat het bezoeken van deze kerk zo’n twintig (!) euro kost, en ging ik dus maar niet naar binnen. Ik was eigenlijk voor niets hiernaar toe gegaan. Ik ging buiten op de traptredes zitten en probeerde tien minuten lang in te loggen op gratis wifi-netwerken van o.a. Pizza Express.  Zo bleef ik een half uur lang in het zonnetje zitten, omdat ik eigenlijk weinig zin had om iets anders te doen. De dag ervoor had ik half Londen doorgewandeld: mijn voeten deden zeer en ik was moe. Later sleepte ik mezelf naar het Museum of London (heel tof!). Maar toegeven dat ik even een dag minder zin heb in sightseeing? Dat is toch not done.

Rotterdam Ibis City Centre

Deze foto? Daar gingen er ongeveer drie mislukte aan vooraf. Bovendien is hij met mijn digitale camera gemaakt, niet mijn telefoon. Ik werd uitgenodigd om in dit hotel te slapen, en had ongeveer drie kwartier om me op te frissen voordat het bloggersprogramma zou beginnen. Ik rende als een malle door mijn kamer, foto’s makend, koprollend, en springend op bed voor de perfecte foto. Daarna spendeerde ik nog tien minuten aan het bewerken van de foto op mijn telefoon. Tijd waarin mijn rode hoofd een beetje weg kon trekken, voordat ik me heel cool bij de andere bloggers kun mengen.

In het park vlakbij mijn huis

Het was heerlijk weer, een paar weken terug, toen ik met Meneer picknickte in een park vlakbij ons huis. Is het een leuk park? Niet echt. Maar het eten was lekker, en dus nam ik deze foto. Bij thuiskomst was het echter al laat. Te laat om deze foto te plaatsen, vond ik. En daarom wachtte ik tot de volgende dag rond etenstijd om deze online te zetten.

International Airport Houston

Mooi plaatje, niet? Wat ik er niet bij vertelde is dat ik met een knoop in mijn maag zat omdat ik weer naar huis moest na een lange, prachtige reis, en dat ik daar eigenlijk helemaal geen trek in had. Ik had nog minder zin om een hele oceaan over te steken met het vliegtuig: daar word ik lichtelijk zenuwachtig van. En dan bleek onze vlucht ook nog eens vertraagd. Ik verveelde me een ongeluk, terwijl ik met onze laatste dollars nog wat m&ms ging kopen, en een tijdschrift dat ik niet meer heb aangeraakt. Ik liep de hele tijd rondjes, en zocht ruzie met Meneer. Ik ben net een mokkende peuter als ik weer terug naar huis moet, haha.

Zion National Park

Gut, ik ben net Indiana Jones op deze foto. Prachtig was het in Zion. Alleen kostte het ongeveer vijftien pogingen (als het niet meer is) om deze foto precies goed te krijgen. Meneer fotografeerde me steeds net te ver weg, net te close-up… kortom: niet wat ik wilde. Na lichtelijk geïrriteerd te worden, en terwijl toeristen naast ons giechelden, schoot hij eindelijk het juiste plaatje.

In de auto

Het duurde denk ik wel tien foto’s voordat ik precies de juiste pose had: geen maniakale glimlach, maar ook geen chagrijnig hoofd. Een precaire balans bij mij. Ik had net een nieuw kapsel en wilde zowel de kleur, als het model goed op de foto. En dan moest ik ook nog eens leuk kijken natuurlijk. De mensen naast ons bij het stoplicht zullen vast heel gek gekeken hebben, en Meneer hield maar gewoon wijselijk zijn mond.

Brussel

Deze foto was mislukt: onderbelicht. Maar ik was die dag eigenlijk te lui geweest om veel goede foto’s te schieten van Brussel. En dus besloot ik er maar gewoon zoveel contrast overheen te gooien, en een filter overheen te leggen, dat het ‘artsy’ werd. Niemand hoef te weten dat dat niet expres was ;-)

En ook filters maken een groot verschil, check it out…

Before & After:

Ik hou van lichte en heldere foto’s, maar dat is natuurlijk persoonlijk. Mocht je een post willen zien over tips om je Instagram-foto’s te bewerken: let me know!

Conclusie:

Niet alles is wat je ziet. Het is lang niet altijd zo perfect en leuk. Al moet ik zeggen dat ik er gelukkig achterkwam dat het bij mij erg meevalt. Ik moest best hard zoeken om foto’s te vinden waar een ander verhaal achter zit dan op de foto blijkt. Wel zijn al mijn foto’s flink bewerkt met filters, zoals je ziet. Dat is wat mij betreft niet om iets beter eruit te laten zien dan dat het is, maar simpelweg omdat ik het zelf mooi vind, en graag met mijn foto’s speel om ze zo mooi mogelijk te maken. Ik vind eerlijkheid heel belangrijk, en ik hoop dat dat een kernwaarde is die je de afgelopen maanden hebt opgepikt op dit platform. Daarom wilde ik hier een keer een open kijkje achter de schermen in geven.

Ik roep andere bloggers op dit ook te doen: laten we de wereld een stukje eerlijker maken. En samen lachen om de stomme dingen die we doen uit liefde voor mooie plaatjes. Stuur me je link als je dit artikel ook maakt: vind ik leuk!

Is jouw leven Insta-perfect?

You can follow me at: http://instagram.com/Explorista

Let’s be upfront about this: I ADORE this photo. I’m really proud of it. However, it’s been heavily editted. The story behind this one is that I squished my body against a fence, wrapped my arms around the spikes and tried not to touch those with my face (YUCK) while taking this picture. Moments later I found out this church costs 20 euro for  a visit (!), and so I refused to enter. I had basically went here for nothing. I sat outside on the steps in front of the church and manically tried to log onto free Pizza Express-wifi for ten minutes. That’s how I stayed for half an hour, sitting in the sunshine, not feeling like doing anything else. The day before I’d wrecked London, by walking pretty much everywhere all day. My feet hurt, and I was tired. I later dragged myself to the Museum of London (so cool!). But admitting I didn’t really feel like sightseeing? That’s a no-go, I guess.

Rotterdam Ibis City Centre

This pretty picture? It had about three failed prequels. Besides: it’s been made with my DLSR and not my iPhone. I was invited to sleep in this hotel, and had about fortyfive minutes to get freshened up before the bloggersprogramme started. I was frantically running trough the room, taking picutes of everything, and jumping on the bed for the perfect picture. The next ten minutes I spent editting this one. Just enough time to lose the redness and sweat in my face, before I joined the others like nothing had happened.

In the park near my house

It was spectacular weather, a couple of weeks ago, and Mister and me took off for a picknick in the park near our house. Is the park nice? Not really. But the food was good, and that’s why I took this picture. When we returned home however, it was late. Too late to post this picture and pass it off as a dinner picture, so I waited until the next evening to post this.

International Airport Houston

The story behind this one is that I felt a knot in my stomach because my month long roadtrip of perfection had just ended and I had to return home. I wasn’t feeling it. Especially the bit about flying across a complete ocean made me nervous. And then our flight was delayed. I was bored out of my brain, went and bought some m&ms and a magazine, neither of which I used on the plane. I kept walking around aimlessly, picking fights with the Mister. I’m like a tantrum throwing toddler when I return home, really.

Zion National Park

Don’t I look like Indiana Jones in this picture? It was gorgeous in Zion. Only it took about fifteen tries for Mister to get this shot exactly right. He was constantly getting me too far away, or too close up… exaclty the things I didn’t want. (I’m such a bossypants!) After being slightly irritated, and having tourists giggle at us, he finally got the right picture.

In our car

It must’ve taken me ten times before I hit the right selfie-pose:  a non-maniac smile, but also not a bitch resting face. It’s a delicate balance with me. I was trying to show off my new hairdo, both the color and the model. And then I had to look somewhat mysterious, yet friendly. I assume we got some odd stares at the traffic light, but Mister wisely chose not to speak.

 

Brussels

I messed this one up, truthfully. But that day I’d been too lazy to get some actual good shots in Brussels, so I had to work with what I had. And so I gleefully upped the contrast and threw on some ‘artsy’-filters. Nobody really needed to know I didn’t do that on purpose, right? ;-)

Don’t even get me started on filters, by the way. They make a world of difference.

Before & After:

I love my pictures to be light and bright, but that’s a personal preference. If you’d like to see me write something about my tips for editting Instagram-pictures: let me know!

Conclusion:

All that glitters is not gold (altough I’d like it to be). It’s not always as fun or glamorous as we proclaim to be. I must say, though, I was happy to find out I’m not a repeat offender. I had to search long and hard (that’s what she said) to find photo’s with hidden stories. They have, however, all been heavily editted as you can see above. That is not to cover up things, or to make things seem better than they are, I just like the look of it, and like to fiddle with the settings on my pictures to make them as good looking as possible. I value honestly so much, and I hope that you’ve noticed that the past months on this platform. That’s why I wanted to give you a candid view behind the scenes.

I challenge other bloggers to write this article too: let’s make the world a better place. Let’s laugh about the stupid things we do out of love for photography. Send me your link if you choose to write about this too! I’d LOVE that.

Is your life Insta-perfect?

You can follow me at: http://instagram.com/Explorista