Normaal gesproken schrijf ik heel handige reisgidsen. Met alle mooiste bezienswaardigheden, tips, restaurantjes, hotels: de hele reutemeteut. En daar ben ik ook trots op, hoor. Er gaat een hoop werk in zitten, van de foto’s, tot de research, tot het schrijven en herschrijven. Maar zo nu en dan heb je zo’n bestemming waarvan je denkt; best mooi, maar ik heb er eigenlijk niet van kunnen genieten. En wat ga je dan schrijven? Nou, hoe ik het echt ervaren heb.
Laten we eerst maar een stukje praktische informatie er doorheen jagen, want ik kan me voorstellen dat deze titel echt supergoed rankt op Google enzo. Dus. Fatehpur Siki was voor ons een tussenstop na ons bezoek aan de Taj Mahal, op weg naar Jaipur. Fatehpur Siki is de voormalige hoofdstad van het Mogolrijk tussen 1571 en 1585, toen het werd verlaten (waarschijnlijk door de belachelijke hitte en wespen zo groot als een f•cking tennisbal, maar ik dwaal af). De belangrijkste bouwwerken in Fatehpur Sikri zijn de moskee en het paleis. Interessant is dat het paleis weer drie sub-paleizen bevat: één voor iedere vrouw van keizer Akbar. Hij was getrouwd met een Hindoeïstische vrouw, een Christelijke vrouw en een Moslim vrouw. Het paleis is prachtig als je het voorstelt hoe het er uit moet hebben gezien: met overal kleden, wapperende gordijnen, fonteinen en planten. Maar daar heb je wel fantasie voor nodig want nu is het gewoon een beetje kaal en bloedheet met gebrek aan schaduw. Het enige wat ik wel echt mooi vond waren de hindoe-islamitische details in de bouw.
De stad ligt in een rotsachtig en droog gebied veertig kilometer buiten Agra, en daar begon dan eigenlijk mijn eerste probleem. Die ochtend waren we om vijf uur ’s ochtends opgestaan, na een onrustige nacht. De avond ervoor had ik iets gegeten dat te pittig bleek voor mijn lijf, en waar mijn darmen graag afscheid van namen. Ik had dus weinig geslapen met veelvoudige toiletbezoekjes, en er al een prachtig bezoekje aan de Taj Mahal opzitten die dag(wat wonder boven wonder gewoon goed ging, eigenlijk). Ik was moe.
Na dat waanzinnige bezoek aan de Taj Mahal wilde ik gewoon graag terug naar bed, maar dat ging niet. We moesten door. Vermoeid en een tikje ziek kwam ik dus aan bij Fatehpur Sikri waarbij we vervolgens in de bloedhitte door het fort moesten trekken. Ik kan überhaupt niet zo heel goed tegen warmte, met mijn lichtgevend witte huid. En dat in combinatie met weinig eten, uitdroging, en vermoeidheid is geen recept voor een vrolijke Milou. Dan hadden we ook nog zo’n lollige gids die de hele tijd domme grapjes maakte en zichzelf echt de coolste vent van de stad vond. Ain’t got no time for that, serieus. Die dikke wespen die constant overal vlogen (waar ik bang voor ben) hielpen ook niet. Het enige wat ik wilde was gewoon naar de wc. En naar de ge-airconditionde auto. En naar bed. Ik heb echt mijn best gedaan te luisteren en genieten van de bestemming, maar soms lukt dat gewoon even niet.
Dus, ja. Hier maar wat foto’s van Fatehpur Sikri. Want meer heb ik ook niet te vertellen. :-)
6 reacties
Hahaha geweldig geschreven. Wel heel erg balen natuurlijk! Beterschap!! ????
Haha dit is inmiddels twee maanden geleden dus gelukkig ben ik sindsdien weer beter :)
Haha geweldig dat je dit zo schrijft!!
Oooooh ik snap het helemaal! Soms sta je op een prachtige plek maar heb je gewoon even andere zorgen… (A)
hahah ja inderdaad!
De foto’s zijn super mooi, maar ik kan me best goed voorstellen dat je er eigenlijk gewoon helemaal niet wilde zijn. En dan heb je ook nog zo’n lolbroek als gids, vreselijk :’) Leuk geschreven meid! :)