613

Bosnië en Herzegovina was het land waar ik het meest naar uitkeek op mijn Balkan-roadtrip. Het leek me niet alleen ontzettend mooi, maar ook bijzonder fascinerend. Is het niet de prachtige moslimcultuur, dan wel de dramatische oorlogsgeschiedenis, die het land bijzonder fascinerend maakt. We zouden niet alleen Sarajevo bezoeken, maar ook Blagaj en Mostar. Onze eerste stop in Bosnië was Mostar: een zinderend hete toeristentrekpleister, met een prachtige brug, mooie bezienswaardigheden en een moeilijke geschiedenis. 

Onze aankomst was minder vlekkeloos als gedacht. Ik ben redelijk positief ingesteld, denk ik altijd. Dat houdt soms in dat ik me niet altijd bezig hou met eventuele moeilijkheden. En die hadden we: na een administratief drama bij de Bosnische grens (en we dus Bosnië helemaal niet in mochten!), moesten we daarna even flink wennen aan de Bosnische rijstijl (hard en gevaarlijk), om vervolgens recht voor ons hotel iemand -bijna- beroofd te zien worden door een zigeuner. Daar sta je dan, in vijfendertig graden naast je auto. “Waar zijn we in godsnaam aan begonnen?”, dacht ik nog.

We doken snel ons hotel in om in te checken, uit te blazen van onze vermoeiende dag (waarbij we drie uur lang door Kroatische bergen reden op zoek naar een pinautomaat). De temperatuur was inmiddels opgelopen tot veertig graden, maar wij wilden natuurlijk het dorp in.

Na een korte wandeling door het dorp, waarbij je van schaduw naar schaduw hopt, en wat foto’s, vonden we het wel weer mooi geweest. We sloten ons op op onze kamer, tot het avondeten. Ik wist het nog niet zo met Bosnië. Ik vond het dorpje prachtig, ik hou ontzettend van Islamitische architectuur en cultuur, maar er hing een raar toeristensfeertje, en met mijn hoogblonde fluoriserend witte huid trok ik die veertig graden echt niet.

‘S avonds streken we neer op een terrasje met uitzicht over de befaamde brug, waar ieder half uur weer een local vanaf sprong (nadat ze met een petje voldoende geld hadden opgehaald bij toeschouwers). Compleet tegen mijn principe (want: je betaalt op dat soort plekken altijd teveel en het eten is zelden lekker), en dat bleek terecht. Maar tijdens het avondeten, maakten we wel vrienden met een straatkatje dat rond mijn voeten bleef cirkelen. Diezelfde avond bleek ons hotel tevens een discotheek, waarbij we van negen uur ’s avonds tot half één in het lawaai zaten.

De volgende dag hadden we een nieuwe kans. We stonden vroeg op, met het plan vandaag Blagaj, een dorpje in de buurt te ontdekken. Daarover komt nog een aparte post, maar spoiler alert: het was heel gaaf. Midden op de dag keerden we terug in Mostar. Zonder iets gegeten te hebben. Nu kan ik überhaupt niet functioneren zonder eten, én niet in de hitte, maar die twee bij elkaar, zorgden ervoor dat ik bijna flauwviel in een copyshop. Copyshop? Yep, we moesten een bestand laten uitprinten, omdat onze verzekeraar Allsecur de verkeerde bestanden had opgestuurd.

Mostar is vooral ’s avonds leuk

Vanaf terugkomst in het hotel, sloeg ons geluk eindelijk om. We zaten op het superrelaxte terras van ons hotel, deelden een pizza, dronken een colaatje, en kwamen tot rust. We besloten het heetst van de dag door te brengen in het comfort van onze hotelkamer. De airconditioning hoog aan, en de rest van de middag werd besteed met dutjes en afleveringen Seinfeld.

Rond een uur of acht, besloten we onze laatste avond in Mostar te gaan vormgeven. We stapten de deur uit, en waren meteen overdonderd doe hoe ánders het stadje was, nu de zon onderging. De straten waren ineens gezellig, vol locals die met zijn allen de dag doornamen, het lééfde er. We streken neer op een terrasje tussen de locals, waar we voor €3,50 een gigantisch bord cevapi aten. Het zaakje heet Irma-Tima, mocht je er ooit heen gaan (aanrader!).

Na het eten struinden we nog door de straatjes, inmiddels verlicht. We staken de brug over, naar het nieuwere deel van het centrum. Na een korte wandeling keerden we terug, en keken we uit over de brug. Ineens hoorden we om ons heen overal de oproep tot gebed. Wat een magisch moment.  Ik voelde me zó nederig, zo klein, terwijl om mij heen zoveel gebedshuizen hun oproep deden. Zo dankbaar dat ik zo’n inkijkje mocht krijgen in een andere cultuur.

Wat een bijzonder dorpje. Een van de weinige Islamitische gebieden in Europa, en daardoor ook een plek die veel onrust gekend heeft. Er is heftig gevochten tussen de Christelijke bevolking en de Moslimbevolking tijdens de Joegoslavië-oorlog. De brug is zelfs een tijdje verwoest geweest. Tijdens het rondrijden door de stad reden we nog langs de kapotgeschoten flatgebouwen van de christelijke bevolking, en langs de uitgestrekte velden vol moslimgraven. Enorm heftig.

Onze avond sloten we af met een andere kant van Bosnië: uitgaan. Op het terras van de club bij het hotel, dronken we cocktails (€2), luisterden we afgrijselijke muziek, en vermaakten ons met het gluren naar de plaatselijke jongeren, die vervolgens weer naar elkaar gluurden. Onder het mom van: we kunnen toch niet slapen, dus dan kunnen we maar beter meedoen. En wat hebben we een leuke avond gehad.

Mostar: je was niet altijd makkelijk, maar jeetje, wat vond ik jou uiteindelijk leuk.

Hotel tip Mostar:

• Pension Oscar Summer Garden: wij verbleven hier. Een romantisch hotelletje met prachtige ligging in het oude centrum en geweldige tuin. ‘S avonds kan er wel eens een feestje gegeven worden, maar toch zou ik je het hotel enorm aanraden, het was mijn favoriet van mijn hele reis.

Hebben jullie nog tips voor Mostar?