Het is één van de zeven natuur wereldwonderen en daarnaast met een gemiddeld aantal doden van 11 per jaar een rauwe diva. Die twee feiten naast elkaar wekken natuurlijk mijn interesse. Mooier dan de mooiste ansichtkaart die je je kunt voorstellen, en tevens zo surreëel dat je ogen het niet kunnen registreren. Woorden schieten te kort om de Grand Canyon samen te vatten.
Als elfjarige bezocht ik het fenomeen al eens, al was ik toen meer gefascineerd door de ground squirells die er rond liepen. Het wegwerpcameraatje dat ik bij me droeg schoot ik vol met voornamelijk foto’s van eekhoorns. Ah, well… Wat wel was blijven hangen was de grootsheid en indrukwekkendheid van de canyon, en ik stond dan ook te popelen om die aan Meneer te laten zien. Als groot natuurliefhebber wist ik dat hij dit zou kunnen waarderen.
Aan het eind van de middag werden we beloond met onze eerste aanblik van de majestueuze dame. We slingerden een bosrijk gebied uit, om boven aan een vallei ineens een imposante roodkleurige rotsformatie aan onze linker kant te zien. Een uur eerder waren we vertrokken uit Zion en ik kon me nog niet voorstellen dat dit de Grand Canyon al zou zijn. We moesten nog vier uur rijden, of zo. Zo’n twee uur later lag de canyon nog pal naast ons terwijl we er langs reden, en legde ik me er bij neer: de Grand Canyon is écht groot.
Eenmaal in het pikkedonker reden we het natuurpark binnen, over kronkelende weggetjes met afwisselend bomen en vlakte. Aan mijn rechter zijde zag ik af en toe tussen de bomen door een grote zwarte leegde. Daar lag de kloof, ik wist het. Een flinke ruk aan het stuur en wij lagen er ook.
De volgende dag mochten we de diva dan in eigen persoon ontmoeten. De eerste keer dat je de Grand Canyon (weer) ziet valt niet te omschrijven. De intensiteit van de kleuren, de reliëf van diepteverschillen, de magische diepte.. het is krachtig. Ik moest me de hele tijd knijpen om te beseffen dat ik er écht stond. En dat mijn ogen écht de Grand Canyon zagen, en niet een foto ervan. En na een tijdje… wordt het bijna normaal.
Natuurlijk werden er flink wat plaatjes geschoten, door zowel Meneer met zijn filmcamera, als mij met mijn nieuwe fotocamera. En werd er natuurlijk geposeerd. Bovenop een rots. Met flinke wind. En hoogtevrees. Toen ik later hoorde dat er dit jaar al zeven mensen (!) omgekomen waren in de Canyon, waaronder mensen die uitgleden en vielen, kreeg ik spijt van mijn mooie foto’s. Don’t try this at home, kids. Je wilt niet dat je mooie nieuwe profielfoto ook de laatste is die ooit werd genomen.
We zagen de canyon van alle kanten: oost en west. Ik rende achter hertjes aan om ze op de foto te zetten. Deed bijna een sprongetje van geluk toen ik het vintage uitziende treintoestel in een dorpje zag staan. En een moment van puur en intens geluk viel ons ten deel toen we ons op de stoep nestelden voor een once in your lifetime zonsondergang. Bij de Grand Canyon. Romantischer dan dat wordt het niet. Toen we twee dagen later wegreden, wist ik: ooit kom ik hier terug. Want de dramatiek Grand Canyon zal nooit vervelen. Na mijn vertrek kan ik alleen maar glimlachend terugdenken aan het natuurwonder, spelend met leven en dood. Het zal altijd blijven fascineren. Zo lang ze er nog is, zal de canyon mensen trekken, als een mot naar een vlam…
Ps. Mijn zusje is jarig vandaag! Dus naast de vraag van de dag: Heb jij één van de zeven natuurwonderen gezien?, kun je haar in de comments ook een fijne 20e verjaardag vieren! Gefeliciteerd! Ik hou van je, zusje!
14 reacties
Gave foto’s, wat een mooie trip! Heb weer met een smile je woorden gelezen. Diva of words. :-)
Haha wat LIEF. Knuffel <3
wauw, prachtig! En gefeliciteerd! :)
Jeeej :-D
Het lijkt me práchtig! Maar wat schokkend dat er al zoveel doden zijn gevallen, joh!!
Oh, leuk blog! Echt heel gaaf geschreven, hou van jouw schrijfstijl…
Roadtrippen door de US staat zeker nog op mijn wishlist, maar wel met ‘een meneer’… en die heb ik voorlopig nog even niet.. heb je daar ook tips voor? ;)
PS’ 20 x HIEPERDEPIEP voor je zusje :)
Indrukwekkend hoor. En ja, ook een eng idee dat er zoveel mensen omkomen. Ik weet dat ik als kind altijd heel bang was dat mijn ouders of zus uit zouden glijden als we in de bergen aan het wandelen waren en we langs een steil stukje rots liepen. Zelf had ik er nooit last van, en huppelde ik van top naar top, maar ik keek liever weg als ik hen daar zag klimmen. Gek hè?
Gefeliciteerd met je zusje :)
Supertof, zo mooi is het daar! Maar wel ontzettend eng (vind ik dan weer) om je te realiseren dat er al zeven mensen zijn omgekomen. Brr!
(gefeliciteerd met je zusje :))
Wauw, super mooi zeg :D En nog gefeliciteerd!
Prachtig prachtig Milou! Wat een onwijs mooie foto’s! Ons viel de Grand Canyon juist wat tegen na Bryce, Zion, Arches en Yellowstone, maar veel tijd namen we ook niet voor deze lady. We moeten het dus zeker nog eens over doen!! (vind ik niet erg ;-))
O wat grappig, dat heb ik nog nooit gehoord. Maar na een tijdje word je wel natuurmoe ofzo, dus wie weet… En nee dat is geen straf! ;-)
Wat een prachtige foto’s allemaal zeg! Ik ben momenteel bezig onze vakantie te plannen en vroeg me af in welke plaatsen jullie hotels stonden in Zion en de Grand Canyon.
Wat een prachtige foto’s allemaal zeg. Ik ben momenteel bezig onze vakantie te plannen en haal hier naar hartelust inspiratie op. We gaan pas aan het eind van het voorjaar / begin zomer dus heb nog alle tijd. Nu vroeg ik me af waar jullie overnacht hebben in Zion en de Grand Canyon. Welke plaatsen.
Groetjes en reis-ze ;-)
Hey Aukje, wat fijn om te horen dat het je bevalt! Bij Zion verbleven we volgens mij in Hurricane, in een Travelodge. Bij de Grand Canyon verbleven we in Grand Canyon Inn in Williams, Arizona. Hoop dat het helpt!