USA Roadtrip Part IV: Death Valley, en waarom een woestijn het bezoeken waard is.

540

Vol in mijn gezicht werd ik uitgelachen, opgevolgd door een verwarde blik, van iedere Amerikaan die ik vertelde dat we Death Valley bezochten. ‘No but seriously, why would you visit a desert?’, was de vraag die er op volgde. De beste mensen, die met twee vakantieweken per jaar en een woestijn in de achtertuin, moest ik overtuigen dat de woestijn een prachtige plaats is. Misschien wel mijn favoriete natuur.

En zelfs Meneer moest ik overtuigen. Na een vijf uur durende rit arriveerden we in het dichtstbijzijnde plaatsje bij Death Valley: Beatty. Een plaats met drie huizen, een handvol hotels, een casino, zestien trailerparks, en een serveerster met een goedkope en slecht uitgevoerde schildpadtattoo in haar nek (!) die nog nooit van Nederland gehoord had. ‘Never heard of that place.’ Het kwik liep er dik in de dertig, en de helft van de inwoners (ongeveer tien) zat op de veranda van hun trailer elkaars haar te knippen. Een plek zonder toekomst. En nog een uur rijden om een woestijn te bezoeken.. Meneer zag het niet zitten. Maar sinds hij geweest is noemt hij het ‘de grootste verrassing van onze reis.’

Afijn, na een lange rit waren we dus kapot. Meneer zag meer in het idee om aan het zwembad te liggen, dan om nog een uur te rijden voor een woestijn. Ik had eerlijk gezegd ook weinig zin, maar vond het onzin om niet te gaan. ‘We zijn niet voor niets zo ver gereden.’ En daar kregen we geen moment spijt van.

Al vanaf het eerste moment dat we de omgeving van Death Valley inreden was ik gelukkig. Het was uitgestorven, de natuur was ruig, en er lag een avontuur voor ons. Voor het enige moment van onze reis nam ik plaats achter het stuur en reed ik ons richting de woestijn (ik was niet verzekerd als chauffeur in Amerika, en dan kun je me maar beter op een uitgestorven weg zonder tegenliggers laten rijden, niet?). Het entreehokje waar je moet betalen voor je bezoekje aan Death Valley konden we niet vinden (echt!) en dus reden we gratis naar binnen.

Het was inmiddels rond etenstijd, en we zagen de temperatuur snel stijgen, terwijl wij naar het diepste punt van de Verenigde Staten (80 meter onder zeeniveau) reden: Bad Water Basin. In een minuut steeg de temperatuur rustig met drie graden. Om ons heen groeide niets en was het kaal, afgezien van de groene, welige resorts, waar dagelijks veel liters water doorheen gaan om de rijke klanten tevreden te stellen. De rauwheid van de natuur trok me meteen aan. Als je hier in de volle zomer midden op de dag rondloopt zonder water, ben je in een paar uur morsdood. Zelfs de wind voelt er alsof er een warme föhn op je blaast. Dat vind ik mooi. Pure natuur. Eerlijker tref je het niet.

Ik ben een mens van contrasten: ik kan niet goed tegen warmte, en juist dit soort plekken trekken me aan. Misschien omdat het onvergeeflijk is, de natuur op haar sterkst. Duidelijk was dat ik genoot. En ook Meneer was onder de indruk, van de weidsheid, de puurheid, en de bergen die het gebied omringden. En toen ging de zon onder en werd het pas echt magisch.

De zonnestralen piekten over de bergtoppen, wierpen lange schaduwen en lieten de kleuren knallen zoals nooit tevoren. Ik verwonderde me over hoe zo’n dodelijke plek zo kleurrijk kon zijn. Langzaam reden we het heuvelachtige ruwe gebied uit, stapten we uit en dansten we op een verlaten weg, waarna we terugtrokken naar een andere dodelijke plek: Beatty, Nevada. Één van de weinige plekken die kan leven door een woestijn.

Hou jij van woestijnen?