Zelfkastijding in de betoverende Calanques van Morgiou & Sorgiou

685

Het was zelfkastijding: de zes uur durende wandeling door de Calanques van Morgiou & Sorgiou, vlakbij Marseille. Maar wel  hypnotiserend mooi. De krekels tjirpten, steentjes knisperden onder mijn voeten, en de zon brandde op mijn huid. Zo nu en dan groette ik een andere wandelaar, maar de rest van de periode waren Meneer en ik alleen. In een grote baai, omringd door eeuwenoude witte rotsen, met azuurblauw water dat twinkelt in de zon. Wandelen in het natuurpark Calanques van Morgiou & Sorgiou moet absoluut op de bucketlist.

Optimistisch trek ik mijn wandelschoenen aan. Rood, maar flatteus worden ze er niet van. Mijn inner fashionista sputtert tegen. ‘S ochtends vertel ik mezelf nog optimistisch dat het hartstikke leuk gaat worden, zo’n wandeling. Hoe moeilijk kan het nou zijn? Bovendien is een break in mijn vakantieschema (brie-wijn-slenteren door oude stadjes) met wat fysieke activiteit niet verkeerd. Het moment dat ik verticaal aan een rotswand hing, dacht ik daar iets anders over. Maar dat wist ik toen nog niet.

Glimmend als een kerstbal door de dikke laag factor 50 op mijn huid, met een hoedje en zonnebril tegen de zon en een flesje water in de rugzak ben ik er klaar voor. Ik scoor een simplistisch mapje bij de Nederlandse parkeerwachtster, besluit dat ik niets van dit onduidelijke mapje snap, en wijs willekeurig een route (rood) aan om te volgen. Zonder enig idee van waar de wandelroutes ons heen zal leiden (en al helemaal geen idee hebbend hoe zwaar ze zijn, en WAAR WE ONS ÜBERHAUPT BEVINDEN) wandelen Meneer en ik als twee blije eikels het pad af naar beneden. Trots op hoe verantwoord we bezig zijn.

‘Ach, dit is helemaal niet zo moeilijk’, merk ik vrolijk op na ongeveer anderhalve meter. We slaan een hoek om en mijn hart maakt een sprongetje. Onderaan het grindpad, dat door een dor gebied met bosjes en een sporadische boom kronkelt, ligt een idyllisch baaitje omgeven door azuurblauw zeewater. Zo’n baaitje wat je alleen van plaatjes kent. Ik huppel bijna naar beneden, terwijl ik ‘ooh’ en ‘aah’ mompel, en onder aan de baai verward op mijn hoofd krabbel. In welke baai sta ik nu eigenlijk? Na enig navragen bij de lokale politieman blijkt dit de baai van Sorgiou, en parkeren vriend en ik onze billen op het strand voor een lunchpauze.

Zonder (nog steeds) enig idee te hebben waar we nu eigenlijk precies zijn, omdat Sorgiou niet goed staat aangegeven op ons kaartje, volgen we toch maar weer de rode route, die ons door een intiem dorpje leidt, de heuvel op. Al snel klimmen we op handen en voeten stenen op, en giechel ik dat dit toch echt geen wandeling voor mietjes is. Regelmatig nemen we, met prachtig uitzicht over witte rotsen en azuurblauw water, een tussenstop om even water te drinken. We besluiten dat achter de berg vast de baai van Morgiou moet liggen, en wandelen vastberaden door. We zijn er vast bijna. Dan ineens houdt het pad op. Voor ons staat een verticale rots, met uitgehakte gaten erin. Twee meter daarboven gaat het pad verder. Ik schiet in de lach. Je dacht toch niet dat ik die rots op ging klimmen, zonder zeker te weten dat dit pad me ergens heen zou leiden? Maar na een snelle evaluatie waarbij ik mijn opties tegen elkaar afweeg, blijk ik weinig keus te hebben en sleep ik mijn derrière de rots op.

Het pad dat volgt is smal en kronkelig, een meter of anderhalf breed, en leidt ons recht langs vrij steile afgronden. Ik word bijna duizelig, zo hoog zitten we nu, en mijn hoogtevrees speelt op. Ik schuifel zo dicht mogelijk langs de rotswand, terwijl ik mijn ogen op de horizon richt. Op het plateau waar een paar minuten later alle wandelpaden elkaar kruisen, krabben we onszelf nog eens achter de oren. Welk pad moeten we nu volgen? Er is nog altijd geen Morgiou in beeld in de wijde omtrek, en het rode pad lijkt ons alleen maar verder van de baai te leiden. Even ben ik ervan overtuigd dat rood eigenlijk betekent: ‘Dit is voor gevorderde antillopen en beroepsatleten met zes benen en zonder angstgevoelens’. Maar het betoverende uitzicht op de eilandjes bij Marseille brengt me tot rust, en de glinstering van de zon in het azuurblauwe zeewater spreekt me moed in. We gaan door.

Wat je begint, moet je ook afmaken, en dus volgen we het rode pad. Na een toch met acrobatische sprongen, klimmen en wandelen in hoge temperaturen, volgt dan de verlossing als we een bocht omgaan. Een glinsterend kalm baaitje. Misschien nog wel mooier dan de voorgaande. Rustig ingeklemd tussen witte rotswanden, met kabbelend zeewater wat de baai inrolt. Eenmaal beneden volgen we de kustlijn en belanden op een idyllisch (bijna) privéstrandje. Uitgeput steken we onze opgezwollen voetjes in het azuurblauwe water. Vriendlief duikt er nog even in, en ik zwaai vanaf de kant naar een boot vol toeristen (lafbekken!) die voorbij varen. Ik voel me intens tevreden. De beloning is de moeite waard geweest. Over de terugtocht (bergop, met hellingen van 15%, zonder te weten hoe lang de terugweg duurt en waar die uitkomt) gaan we het maar niet hebben.

Een wandeling door de bijna Grieks aandoende witte rotsen van de Calanques is een echte aanrader. Een absolute prachtplek, één van de mooiste natuurgebieden waar ik ooit geweest ben. Maar er zijn aandachtspuntjes:

* Haal van te voren een wandelkaart bij de VVV zodat je weet welke route je kunt volgen
* Parkeren doe je in Les Baumettes, of in Luminy (hoogseizoen). Entree is gratis.
* De wandeling duurt zo’n 8 km, en zorg dus dat je goede schoenen draagt en voldoende zonnebrand en water bij hebt. (Serieus, met teenslippers kun je net zo goed meteen je voeten over een kaasschaaf halen, en allebei je enkels breken. Scheelt je de benzinekosten van erheen rijden.)
* Doe de wandeling alleen als je een prima conditie hebt. Mensen met blessures, overgewicht of op hoge leeftijd zou ik deze route echt afraden. Ik ben in (redelijke) shape, en vond hem soms ook echt pittig. Mocht je dit prachtige gebied niet willen missen (het is WONDERSCHOON), neem dan de boot die vertrekt vanuit de haven van Marseille.

Maar ondanks mijn lichte onervarenheid met wandelen, vond ik de Calanques van Morgiou en Sorgiou  prachtig en alle moeite waard. Echt. Kijk dan.

Wat is de mooiste wandeling die jij ooit maakte?