Ik vond dit een moeilijke post om te schrijven. Ik schaamde me een beetje, al is daar geen reden voor. En ik vind het belangrijk om eerlijk te zijn tegenover jullie. Reizen is niet altijd alleen maar fantastisch. Soms gebeuren er ook nare dingen. Ik zou mezelf omschrijven als een positief en vrolijk persoon. Ik zie vrijwel altijd het mooie van een plek in, en kijk veel liever naar het goede in iemand dan het slechte. Dat kun je naïef noemen. En Valetta leerde mij dat ik soms inderdaad naïef ben. Sommige mensen maken misbruik van je goedheid. Meestal is soloreizen geweldig. Maar soms is het even helemaal k*t…
Vol goede moed stapte ik op een doodnormale maandagmiddag in de bus naar Valetta, vanuit mijn verblijfplaats St Julians. Ik keek er al lang uit om de Maltese hoofdstad te bezoeken, want de skyline van Valetta, met haar zandkleurige huisjes en gigantische kathedraal op een heuvel, is werkelijk waar magistraal. Ik verlekkerde me over de steegjes die ik zou gaan zien. Het bruisende stadscentrum, en de gezellige terrasjes. Met mijn grijze maxi jurk die om mijn lijf wapperde, mijn grijze vestje dichtgeknoopt, en mijn zonnebril op mijn neus, nam ik plaats achter de buschauffeur, bij het raam, lekker in het zonnetje. Ik zette mijn rugzak tussen mijn benen. De bus was rustig, maar stroomde snel vol bij de volgende haltes.
Naast me nam een grote donkerharige man plaats. Hij droeg zijn haar in een staartje, en om zijn vlezige borst spande een knalblauw shirt. Hij was stevig gebouwd, en dus zaten we meteen arm tegen arm. Niet erg comfortabel in de warmte, maar ik maakte me er niet druk om. Ik schoof wat verder naar het raam, maar we bleven armcontact houden. Ik schonk er niet zoveel aandacht aan en bleef naar buiten kijken naar de Maltese dorpen die voorbij schoten.
Naar mate de rit vorderde nam de man steeds meer plek in. Zijn arm schoof stukje voor stukje over mijn bovenarm heen. En nog een stukje. En nog een stukje. Tot hij mijn hele bovenarm bedekte. Ik begon me ongemakkelijk te voelen. Ik voelde me klem, tussen zijn grote lijf en het raam. Maar hij wás ook groot, zei ik tegen mezelf, misschien had hij gewoon niet door dat hij me klem zette tegen het raam. Misschien waren de stoeltjes niet gebouwd op een grote Maltees en een dame met Hollandse heupen. Zijn arm schoof langzaam nog een stukje op. En nog een stukje. Inmiddels bedekte zijn rechter bovenarm mijn halve linkerborst. Nu voelde ik me toch echt wel onprettig. Dit was toch wel intiem. Ik voelde me een beetje gevangen, maar wist nog steeds niet of hij wel met opzet zo breed zat. Ik durfde niet zo goed iets te zeggen. Ik was in een vreemd land en wilde de man niet beledigen met zijn omvang. Ik dacht hem met een goede hint te laten beseffen dat hij teveel ruimte innam. Ik ademde eens diep in, en zette mijn borstkas uit, die nu tegen zijn arm drukte. Betekenis: je blokkeert mijn ademhalen, trek je arm weg. Ik besloot dat als hij zijn arm nu niet weg zou trekken, dat ik hem zou vragen iets op te schuiven.
In plaats daarvan begon hij langzaam met zijn arm kloksgewijs rondjes te wrijven over mijn linkerborst. En nog één. Langzaam en precies.
Het duurde een seconde voor ik besefte wat er gebeurde, en mijn hart sloeg van schrik een slag over. Uit reflex schoot mijn arm opzij en gaf ik hem een keiharde por in zijn zij. Mijn naïeve ik, die nog wat beduusd was van de gebeurtenis, had een excuus verwacht. Een oprechte verbazing, een stotterende uitleg dat hij niet expres zijn arm had bewogen, niet door had gehad dat hij zoveel ruimte innam. Maar in plaats daarvan zei hij niets, en keek hij stoïcijns voor zich uit. Hij trok zijn arm terug en reageerde niet. Ik was te perplex om iets te zeggen. Bij de volgende halte stapte hij uit. Ik ging in mijn hoofd na wat er gebeurd was.
Ineens besefte ik dat hij vanaf het begin opzettelijk had toegewerkt naar het moment dat hij me kon betasten. Ik was aangerand. Mijn maag draaide zich om, en ik voelde me belachelijk. Naïef. Een sukkel. Dom. Stom. Alsof ik het verdiend had, doordat ik niet op tijd doorhad dat hij me aan het betasten was. Mijn hoofd werd knalrood, en achter mijn ogen brandden tranen van schaamte. Ik stapte uit. Om me heen schoot een menigte van mensen alle kanten op, midden in hun dagelijkse routine. Ik was alleen. Niemand kon ik iets vertellen, bij niemand kon ik mijn verhaal kwijt. Ik was on my own, in een land dat ik niet kende.
Eenmaal in Valetta was ik van streek. Desondanks wilde ik mijn bezoekje aan Valetta niet laten verpesten. Ik besloot alles van me af te zetten, en nam me voor lekker door de straten te struinen van een stad waar ik al weken naar uitkeek, met de mooie kerken, mediterrane straten, en schattige houten balkonnetjes. Dat was immers waar ik écht gelukkig van werd. Maar het lukte niet. Valetta was verlaten. Ik struinde in mijn eentje door straten, en voelde me kwetsbaar. Een gevoel dat me normaal gesproken vreemd is.
Ik bezocht alle trekpleisters, maar ook daar was het leeg. De St Johns Cathedral was stil. Ik zocht en zocht naar mensen. Een gevoel van levendigheid, gezelligheid. Liep door winkelstraten en achterafsteegjes, maar vond nergens sfeer. In vrijwel elke straat liep ik alleen. Na een tijdje besefte ik dat het niet aan mij lag. Valetta had geen ziel. De terrasjes waren rustig. De Upper & Lower Barakka Gardens ook. Mind you: het uitzicht daar was fantastisch. Maar zoals ik wel vaker merkte op Malta, was het buitenaanzicht mooier dan als je er eenmaal was.
Alleen op St Georges Square voelde ik me weer even in mijn nopjes. Zittend op het plein in het zonnetje, met een fonteinshow vergezeld door een klassiek muziekstuk, voelde ik me helemaal in mijn element. Kwam het vertrouwen in de mensheid, en haar talenten, weer even terug. Maar Valetta raakte me niet. Het was een lege huls. Veruit de saaiste hoofdstad die ik ooit bezocht heb, en ik ben vrij snel positief over een locatie die ik bezoek. Normaal gesproken weet ik altijd wel íets leuks te vinden. Ik had gehoopt dat Valetta me na die nare ervaring weg zou voeren… zou verblinden, verleiden, zou laten dromen en me troosten. Me zou laten ervaren waarom ik ook alweer zo van alleen reizen, rondzwerven door een vreemde stad in mijn uppie, hield. Maar Valetta liet me in de steek. Ik was moederziel alleen in een verlaten stad. En ik zat er helemaal doorheen.
Ben jij wel eens lastiggevallen op je soloreis?
70 reacties
Voor t eerst dat ik een minder leuke blog van je lees. Wat naar! En wat knap van je! *knuffelt*
Dankjewel! *knuffel terug*
Lijkt me inderdaad moeilijk om over te schrijven, echt heel naar dat je dat hebt meegemaakt :(. Vind het knap van je dat je erover schrijft. Maar om ook iets positiefs te zeggen, er zitten mooie foto’s tussen.
Thanks. Dat vind ik ook zo ironisch inderdaad. Ik vind mijn foto’s best mooi, terwijl ik Valetta dus niet zo geweldig vond! ;-)
Ach meisje! Jij dom? Explorista een sukkel? Ik snap je gevoel, wat een enge ervaring. Met het schrijven van deze blogpost ben je zoals ik je zie. Stoer, eerlijk, een durfal. Knap dat je dit aasndacht geeft. Hug!
<3 <3 <3 Lief, Linda! Dankjewel!
Oh! Wat een verschrikkelijk verhaal! Ik heb nooit solo gereisd. Maar ik heb het wel een keer meegemaakt dat een collega in een overvolle Amsterdamse tram zoiets gebeurde. Achteraf zei ze ‘ja, ik dacht wel…wat staat hij dichtbij me’. Dat je niet reageert is omdat je er niet vanuit gaat dat iemand zoiets zou doen, omdat het niet normaal is. Ik vind dat niet naïef, ik hoop dat je dat achteraf ook niet van jezelf vindt.
Moedig om het op te schrijven!
Dankjewel. Wat je zegt klopt natuurlijk. Maar ik denk dat we gewoon geconditioneerd zijn om altijd de schuld bij onszelf te zoeken… Wat nergens op slaat in dit geval. <3
Heel moedig van je om dat hier neer te schrijven! Wat een zieligaard! Er is absoluut niets om je over te schamen, niets om je schuldig over te voelen zelfs niet over het feit dat je hem geen peer in zijn gezicht verkocht hebt. ;) En dan nog dubbele pech dat Valetta je zo tegenviel ook al vind ik het prachtige foto’s.
Alleen opreis, een cursus zelfverdediging lijkt me dan geen overbodige luxe… voor als zo’n eikel je pad zou kruisen.
Haha. Ja, weet je. Ik was te perplex om iets te doen. En ik denk in principe niet dat een cursus zelfverdediging nodig is (al kan het nooit kwaad natuurlijk). Het was domme pech dat dit me gebeurde, maar er zijn tienduizenden meisjes die soloreizen en nooit zoiets meemaken… Gelukkig! (En bedankt voor je complimentje!)
Wat een super eerlijke blog, Milou! En voel je vooral niet schuldig, want ik had waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan. Ik dacht dat het erop uit zou komen dat je je belangrijke spullen kwijt zou zijn, maar dit is wel even andere koek. Snel vergeten! Maar ik snap wel wat je bedoeld met een lege hoofdstad, hoor. Dat heb ik ook weleens gehad. Getsie, wat een verhaal.
Nee, gelukkig geen spullen kwijt. Dan moet ‘ie ook wel een snelle zijn, want ik bewaak mijn spullen altijd als een havik. Mijn borsten niet, blijkbaar. ;-)
Wat kut!! Ik ben ook wel eens lastig gevallen toen ik alleen op reis was, in een dorp zonder enige westerling. Maar niet fysiek gelukkig. Kan iedereen overkomen dat is het enge. Knuffel voor jou!!
Ja, als iemand anders naast hem had gezeten dan had hij het waarschijnlijk ook gedaan. Al zal het wel mee hebben geholpen dat ik er met mijn blonde haren niet erg Maltees uitzag. Thanks lief!
Jeetje, wat een heftig verhaal dit. Ik vind het bewonderenswaardig hoe open en eerlijk je hier op je blog over schrijft. De woorden en zinnen die je gebruikt om je gevoelens van eenzaamheid in deze stad te omschrijven vind ik wel prachtig. Het ontroerde me heel even en dat in de trein naar mijn werk… Schuldig ben je zeker niet. Zelf heb ik ooit in een verkeerde buitenwijk van een stad ook iets naars meegemaakt. Het heeft me gelukkig nooit het plezier in reizen weg laten wegnemen. Dat heb ik de daders nooit gegund.
En om dan ook nog een stad te treffen die niet charmant is en leeg voelt is vervelend. Hopelijk voelt de volgende bestemming weer net zo goed als alle vorigen!
Zo’n lieve reactie! Dankjewel :-) Vervelend om te horen dat je ook zoiets hebt meegemaakt. Gelukkig heeft het incident ook mijn reisplezier niet weggenomen, ik ben sindsdien nog in Kopenhagen en Brussel geweest en dat vond ik fantastisch. Maar het had wel geholpen als Valetta een leukere stad was geweest! ;-)
Wat een goed geschreven verhaal! Ik vind het al onwijs knap dat je solo-reist. Ik wilde dat deze zomer ook doen aangezien ik al wel een paar keer met andere vrienden ben gaan backpacken, maar vind het toch een beetje eng om dit soort dingen dan alleen te gaan doen.
Dankjewel, lieve! Je hoeft niet bang te zijn! Dat dit mij overkwam is gewoon pure pech. In mijn andere tripjes heb ik nooit iets vervelends meegemaakt (ook niet in Arabische landen, waar je dat misschien eerder zou verwachten met mijn blonde haar). Dus laat je hierdoor niet afschrikken alsjeblieft :-)
Wat een eerlijke blog en knap dat je erover schrijft! En natuurlijk moet je de schuld niet bij jezelf zoeken, hier kun je gewoon helemaal niets aan doen. Erg ook dat je die reis meerdere keren bent lastiggevallen (en niet de enige was), dit verpest mijn positieve indruk van Malta behoorlijk. Gelukkig dat het je plezier in het soloreizen niet heeft verpest!
Ja de mannen vielen me echt tegen in Malta, iets wat ik niet verwacht had van zo’n gelovig land, dat elk jaar heel veel toeristen over de vloer krijgt. Maar nee, we houden ons koppie omhoog :-) Lief!
Wat naar! Sterkte! De foto’s zijn inderdaad erg mooi geworden :) Jammer dat de stad tegen viel!
Jeetje, dit heb ik ook meegemaakt, alleen dan niet op Malta maar in Nederland… Ik schrik ervan! Zelfde verhaal een beetje vies mannetje kwam naast me zitten, steeds dichterbij en raakte me aan. Alleen ik durfde niks en ben bij de volgende halte uitgestapt. Bah! Erg eigenlijk he dat je in zo’n situatie zo uit je doen bent dat je helemaal niet weet wat je moet doen terwijl je er eigenlijk wat van moet zeggen.
op soloreis ben ik nooit op deze manier lastig gevallen (aangeraakt) terwijl ik wel op onveiligere plekken ben geweest dan Nederland..
Wat naar om te horen :-(. Ja, ik vind het ook erg dat ik helemaal niets gezegd heb, uiteindelijk. Maar zo loopt dat nu eenmaal. Fijn dat je dat nooit op reis hebt gehad! Ik verder ook niet, en Malta is nou ook niet meteen het meest onveilige land waar ik geweest ben… Zo zie je maar!
Wat naar dit verhaal. Heel vervelend dat zoiets je is overkomen. Helemaal niets om je voor te schamen en ook absoluut niet jouw schuld. Hij was gewoon een vies mannetje en als jij daar niet gezeten had had hij het wel bij een ander meisje geprobeerd.
Ik ben zelf nog nooit in mijn eentje op vakantie geweest maar heb op vakantie in Portugal wel ooit een vervelende ervaring gehad met een jongen tijdens het stappen (gewoon een Nederlander zelfs). Die pakte me ineens random bij mijn borst. In een reflex sloeg ik hem in zijn gezicht. Wat achteraf ook een goede keus was want de rest van de vakantie heb ik hem niet meer bij mij in de buurt gezien, haha.
Haha. Ja ik wou dat ik die man in zijn gezicht had geslagen. Het erge is, omdat ik hem nooit echt aangekeken heb, en hij mij ook nooit, zou ik niet eens weten hoe hij er precies uitziet. Wat een vreemde gast was dat in Portugal, joh! En laat je vooral hierdoor niet tegenhouden om eens alleen te gaan als je wilt :-)
Ah, wat vervelend voor je :(
Wat onwijs knap dat je hier zo goed over schrijft. Wat naar dat je dit moest meemaken… Ik snap wel dat je eerst nog dacht dat het per ongelijk was, we gaan toch vaak (onbewust) uit van het goede van de mens. Dat siert je ook. Maar heftig hoor, hopelijk blijft het bij deze naarste ervaring. Knuffel voor jou!
Dankjewel. Dikke knuffel terug <3
Wat een naar verhaal, en ook voor mij heel herkenbaar. Ik vrees dat je geen gelijk hebt als je zegt dat er 10.000en meisjes zijn die alleen reizen en niks meemaken; ik ben bang dat er meer meiden zijn die wél in nare situaties belanden, dan vrouwen die nooit wat overkomt. Als je hier naar de reacties kijkt, zie je al hoezeer het tegenvalt en in mijn eigen vriendinnenkring heeft ook echt iedereen wel eens een hand op een plek gehad waarvan dat echt niet nodig was. En dan altijd de schuld bij jezelf zoeken inderdaad, “maar ik had ook wel een kort rokje aan”. De meest nare situatie die ik heb meegemaakt was in zuid Amerika, toen er in de bus naast me een man ging zitten masturberen. Het duurde echt een tijd voor ik weer een beetje vertrouwen in mannen had. Goed om ookhierover blogs te schrijven, zodat we in ieder geval die gedachte ‘maar het is mijn schuld’ weg kunnen halen bij vrouwen.
Je hebt waarschijnlijk gelijk over die tienduizenden meisjes. Het is alleen een onderwerp waar bijna niemand over praat, en daarom ga je er vanuit dat het niet gebeurt. Wat een afgrijselijke ervaring is dat! Ik kan me voorstellen dat je daarna lang problemen met mannen hebt gehad. Samen staan we sterk!
Aah, wat enorm naar voor je meis! Ik heb ongeveer hetzelfde wel eens meegemaakt in Rome, echt niet leuk! Heel dapper dat je erover hebt geschreven.
liefs,
Femke
Dankjewel. Wat kut om te horen dat zo veel meiden dit meemaken!
Wat goed dat je zo eerlijk bent! Het maakt je blog in ieder geval extra persoonlijk, hoe naar ook… En ja, ik heb helaas ook een ervaring, maar dat was in mijn lievelingsstad (Nice), na een week vakantie op de dag van vertrek. Het heeft het beeld van de stad gelukkig niet verpest, maar ik begrijp je gevoelens van zo’n dag. Misselijkheid. Walging.
Bah. Inderdaad. Rot dat jij dit ook hebt meegemaakt. Ik ben zo blij dat er meer meiden zijn die er voor uitkomen. Het voelt alsof we nu allemaal een hecht groepje zijn die elkaar steunen, ofzo. Nice is ook echt mijn lievelingsstad in Frankrijk (vooruit, na Parijs). Ik denk eerlijk gezegd dat als dit niet was gebeurd, dat ik Valetta nog steeds had vinden tegenvallen!
Wat naar en goed dat je erover schrijft. Ik heb twee keer gehad dat ik werd achtervolgd toen ik ’s avonds even een rondje wou doen (en dan niet dat ik panisch was en het dacht, maar met dingen roepen)
:-( Ik heb het in Nederland wel vaker. Maar dat is vooral naroepen, en hoe vervelend dat ook is.. daar wen je aan. Ik werd vandaag nog nagetoeterd. Kun je nagaan.. Rot dat dit je overkwam!
Wat ongelooflijk rot om dat mee te moeten maken, zeker als je helemaal alleen bent. Snap dat het moeilijk is om over te hebben, maar ik vind het ironisch genoeg een van je mooiste stukjes geworden, heel integer en eerlijk geschreven en je weet je gevoelens perfect over te brengen.
Heb als jongen zelf gelukkig nog nooit zoiets meegemaakt, als homo wel vaak nagescholden en vuil aangestaard maar daar houdt het gelukkig op, reis ook alleen solo in westerse landen uit angst voor gaybashing.
En het is afschuwelijk inderdaad dat het tegenwoordig nodig is om erbij te zetten hoe ‘provocerend’ je outfit was, want of je nou een Roy Donders huispak of een string & tepelklemmen droeg, aanranding en verkrachting is NOOIT de schuld van het slachtoffer. Fuck die kerel.
HAHA. Die string en tepelklemmen bewaren we maar even voor achter gesloten deuren ;-) Dankjewel voor je lieve complimentje. Wat rot om te horen dat je niet buiten westerse landen reist uit angst voor gaybashing. Ik ken één homoseksuele blogger, een Amerikaanse man. Hij schrijf heel soms ook wel eens over zijn ervaringen als homo in het buitenland, dus als je dat interessant vindt (hij heeft ook een heel goede blog!), je vind hem hier: http://www.landlopers.com.
Hug <3
Ik vind het stoer dat je dit deelt, het schetst (helaas) een eerlijk beeld over solo-reizen. Of moet ik zeggen vrouw zijn? Alleen op reis nooit zo iets gemaakt, in mijn eigen stad wel helaas. Vandaag kreeg ik nog een sexistische opmerking naar mijn hoofd, nota bene van Ov personeel. Ben stil blijven staan, draaide me om en maakte uitgebreid een foto, daar schrok hij wel van, maar waarschijnlijk alleen vanwege het feit dat hij werkkleding aan had. Fysiek lastig gevallen worden, lijkt me nog veel heftiger, zeker als je alleen bent, dan ben je al kwetsbaarder. Zo heel verhaal, maar hoop dat je de nare ervaring snel mag vergeten, naïef was je zeker niet.
Dat is lief! Dankjewel. Ik denk er gelukkig niet echt meer aan, maar ik vond het wel nodig dit te delen, omdat het inderdaad iets is waar niet zoveel over gesproken wordt. Het is bijna altijd alleen maar positief over soloreizen als vrouw en dit hoort er helaas bij :-( Wat rot van je ervaring in het OV. Hoop dat hij het goed heeft afgeleerd nu!
Ik ben nu 65 jaar en heb in mijn leven al diverse keren te maken gehad met vieze mannetjes,als kind van 10 een man die zijn piem liet zien, 2 keer potloodventers ontmoet toen ik 18 en 43 was, op de roltrap betast tussen mijn benen toen ik 45 was en door een medewerker bij de Karwei over mijn borst geaaid toen ik 63 was. En daar heb ik absoluut allemaal niet om gevraagd. Straks als ik in het bejaardenhuis zit wordt in misschien ook nog aangerand, kan n.m. Ook nog. Je moet er toch niet aan denken.Maar helaas gebeurd het.En weet je, je doet op het moment supreme helemaal niets, want ik was net als jij met stomheid geslagen en denk allen maar wat gebeurd er nou.Later bedenk je pas wat je allemaal had kunnen doen. Mijn advies, altijd, helaas op je hoede zijn.vele mooie reizen nog.Ik moet wel bekennen, dat ik blij ben, dat mijn dochter niet zo avontuurlijk is en was zoals jij, ik zou doodsangsten uitstaan.
Wat een fijne reactie! Maak je geen zorgen om je dochter. Weet je, 90% van de tijd gebeurt er niks. Ik ben nu een aantal keer alleen op reis geweest, en heb nooit nare ervaringen gehad. Ik leerde juist hoe beschermend en vriendelijk de meeste (wildvreemde) mannen zijn over een meisje dat alleen reist. Soms zit er een rotte appel tussen. Wat naar om te horen dat je dit hebt meegemaakt!
Ik heb er gelukkig geen trauma’s aan overgehouden van deze incidenten, en alleen maar gedacht wat een zielepieten en wat drijft deze mannen om zoiets te doen.Maar ik ben me wel terdege bewust, dat vrouwen altijd kwetsbaar blijven t.o. Mannen. Zie maar weer de verdwijning van de 2 vrouwen in Panama. Maar goed laat je niet weerhouden om te genieten van je mooie reizen, maar blijf allert. Ik ga met mijn dochter in aug. Naar Rome.We verheugen ons op deze reis.Weet jij nog een leuk klein hotelletje daar, vast wel.
Ik heb zelf nooit overnacht in Rome helaas (ik ben er maar één dagje geweest). Ik weet niet wat je budget precies is, maar ik heb even wat research gedaan en ik zou deze hotelletjes eens googlen. Laat het me vooral weten als je één van dezen boekt :-) : Althea Inn, RetRome Colosseum Garden B&B, Maison Giulia.
Milou, wat een moedige blog! Ontzettend knap dat je het toch maar omschrijft voor de buitenwereld die altijd maar een mening klaar heeft. Ik kan me voorstellen dat je niet zit te wachten om meningen van anderen. Je hebt moedig gehandeld door het hem zo te laten weten. Ik had het niet anders gedaan. Je wilt niet onbeleefd zijn. En zoals je zelf aan zegt, moet je het jezelf niet kwalijk nemen dat dit gebeurde. Harder optreden had niet hoeven gebeuren. Hij had gewoon zijn handen in de eerste plaats thuis moeten houden. De man is er voor verantwoordelijk. Ik hoop niet dat het je positieve kijk op soloreizen aangetast heeft. :(
Ik reis normaal ook altijd alleen, maar dit is mij nog niet overkomen. Sta er nu wel even bij stil en begrijp ook wel de zorg van mijn ouders dat ik wegga. Dit kan dus iedereen overkomen. Naar! Alert blijven is dus belangrijk.
Precies! En nee het heeft mijn kijk op soloreizen niet veranderd gelukkig. Het is gewoon domme pech als je zo’n persoon tegen het lijf loopt. Wat een lieve reactie :-)!!!
Wat een vervelende ervaring, echt heel k*t dat dit je overkwam. Gelukkig duwde je die vent weg. Hopelijk gaat het een beetje goed met je.
Het gaat hartstikke goed met me :-) Dit is twee maanden geleden gebeurd en ik denk er gelukkig niet meer aan. Maar ik vond het wel belangrijk deze post te schrijven!
Sinds een jaar ga ik ook vaak alleen op reis. Ik ben lang, slank en blond, dus of ik nu op reis ga of niet, ik maak altijd ongemakkelijke dingen mee hoewel ik dat volgens mij helemaal niet uitlok. Daar probeer ik me dan maar overheen te zetten, want zij gaan het nooit leren. Ik ga me daardoor niet van mijn favoriete hobby laten afhouden: reizen. Daar ben ik te koppig voor ;-) Je moet je zeker niet laten doen! Gewoon ‘Excuse me’ zeggen als er iemand te dicht bij komt en als ze een beleefd ‘alsjeblieft’ niet verstaan, kan je steeds luider gaan praten. Dat doe ik, want niemand wil immers een scène!
Ik laat me ook zeker niet weerhouden van mijn lievelingshobby gelukkig :-) Goed om te horen dat je wat assertiever bent dan ik!
Bah, wat een naar verhaal zeg. Goed dat je dit bespreekbaar maakt. Heb er helaas ook ervaring mee. Toen ik in Parijs woonde ben ik dagenlang iedere ochtend gevolgd en uiteindelijk door die man de bosjes in gedrukt met een telefoon met pornofilmpjes in m’n gezicht. Ben ook maandenlang bang geweest voor mensen die achter me lopen en dan sneller dichterbij komen. En als ik alle zogenaamde hand op schouder of been en vieze, uitkledende blikken nog moet meetellen…Ugh. Sommige mannen (in bepaalde culturen nog erger) zijn ronduit smerig.
:-( Wat naar om te horen! Wat is er mis met die mannen? Wat is er mis met onze maatschappijen dat mannen zich zo gedragen tegen vrouwen? Dat zou eigenlijk de vraag moeten zijn. Gelukkig zijn het de uitzonderingen, maar toch…
Gadver wat een nare ervaring! Goed dat je hierover schrijft :) ik heb het 1 keer gehad in Egypte, maar toen waren mijn ouders erbij wat het extra beschamend maakte voor mij :$ wat is er toch mis met sommige mannen?!
Nou, inderdaad! Ik was in Egypte juist verbaasd over hoe vriendelijk en respectvol de mannen tegen mij waren. Maar zo zie je maar. Rotte appels heb je in elk land!
Wat vervelend dat je dit zo moest mee maken. En dan zeker als je helemaal alleen bent en je niet gewoon even je ei kwijt kan aan iemand die je kent en vertrouwd.
Ik heb zelf tijdens mijn Azië reis een jongen op Lombok, Indonesië, gehad die mij als maar kwam opzoeken. Waar ik ook was, hij was er ook. Ik was er gelukkig maar een paar dagen maar dat voelde zo onprettig en soms best wel bedreigend (misschien meer doordat ik mezelf er bang over zat te maken).
In NL ben ik ook een keer aangerand toen ik van het station naar school liep. Een (oudere) man vroeg me de weg en toen ik die gewezen had begon hij me te omhelzen en te zoen in mijn gezicht. Beduusd dat ik was duurde dit ook enkele seconde voor ik doorhad dat dit niet okay was. Ik weet dat ik (ik ben echt een super nuchter persoon) daar achteraf nog een hele tijd last van heb gehad.
Ik hoop echt dat je door deze ervaring je het gelukkig zalige en onbezonnen gevoel van soloreizen niet laat afnemen!
Liefs Charlotte
Hi Charlotte! Wat een lieve reactie. Zo’n evaring als jij had heb ik ook eens in Nederland gehad, maar toen was ik nog een klein meisje. Heeft me gelukkig niet veel last bezorgd, behalve dat ik me nooit meer gemakkelijk voelde in het brandgangetje achter ons huis. Het neemt gelukkig mijn reisliefde niet weg hoor! Maar stom hè, dat het zo lang duurt voordat je brein registreert dat er iets fout gaat? Liefs en knuffels!
Ach het is maar goed dat er misschien die vertraging van enkele seconde in ons zit. Het zou wat zijn dat je meteen als een gek tegen iemand te keer gaat als die persoon je per ongeluk een beetje aanraakt omdat het echt druk is in een bus of iemand je iets te vrij wil bedanken door je te omhelzen (al vind ik het niet ok van een vreemde, maar ik kan me indenken dat sommige mensen dat in een vlaag van goedheid en onbezonnenheid wel doen).
Maar het is wel balen dat wij als vrouwen die alleen reizen altijd in gedachte moeten houden dat je als vrouw toch eerder zo iets zal overkomen als een alleen reizende man (of dus ook gewoon in het ‘normale’ leven).
Sorry trouwens voor de fouten in mijn reactie, fijn die autocorrect… :-(
Met alle respect, maar ben ik de enige die dit een overdreven verhaal vindt? Hij wreef met zn arm over je borst? Een hele seconde? Ik weet niet of je überhaupt weet wat aanranding is, maar hier is gewoon sprake van ongewenste handtastelijkheid. Vervelend, maar wat je nu beschrijft is absoluut niet het verhaal waard dat je hier nu beschrijft (of kom je toevallig uit Barneveld?). Het lijkt wel alsof je gewoon graag een roman aan een trauma wil wijden want dit is werkelijk waar een belediging voor mensen die écht aangerand zijn.
Ik voel niet de behoefte om mezelf te verdedigen, noch om ongewenste seksuele handelingen te waarderen op een schaal van ‘hoe erg iets is’. Misschien moet je niet oordelen als je er niet zelf bij was. Victim shaming vind ik altijd een treurige zaak. Wat jammer dat je zo weinig empathie hebt.
Om maar direct antwoord op je vraag te geven. Ja, je bent de enige die dit een overdreven verhaal vindt. Het gaat hier om een ongewenste lichamelijke betasting en dat is een hele nare ervaring. Zoals Explorista aangeeft: vervelend dat jij zo weinig empatisch bent ingesteld en dat je je nauwelijks in anderen kan verplaatsten. Je kan je naam beter van ‘deksel op je neus’ naar ‘bord voor je kop’ wijzigen!
Jeetje, wat een nare gebeurtenis. Je moet je inderdaad niet laten tegenhouden, maar doorgaan met reizen! X Sophie
Dankjewel. Lief!
Sorry, maar als je dit soort verhalen op het internet zet kan je verwachten dat mensen hierover hun mening geven. Ga eens even na hoe het zou kunnen zijn voor mensen die daadwerkelijk aangerand of verkracht zijn en dan een overdreven dramatisch verhaal als dit lezen. Ik zeg niet dat het niet vervelend is, dat snap ik donders goed. Ik zeg alleen dat het verhaal nogal overdreven beschreven is. En dat is het ook. Heb ik dan een bord voor m’n hoofd? Nee, ik ben gelukkig gewoon realistisch en toon juist empathie voor de mensen die daadwerkelijk slachtoffer zijn van aanranding. Wel goed lezen, want het is wel duidelijk wie hier het bord voor d’r hoofd heeft.
Oh, en FIY het is Valletta.
Sorry. Kan er niks aan doen. Ik weet dat ik jouw reactie beter zou kunnen negeren, maar ik wil hier graag even op reageren. En mijn achterhoofd heb ik: 1) het is best wel zielig als je zo’n reactie geeft anoniem 2) Milou beschrijft hier wat haar is overkomen vanuit haar perspectief en het enige wat jij verteld is dat ze dat niet zou moeten doen. En tja, wat is empathie tonen? Volgens mij is dat het respect opbrengen voor wat voor verhaal of ervaring dan ook, ongeacht ‘hoe erg iets is’. Ik heb zelf ook een nare ervaring van tijdens het uitgaan, waarbij ik door 6 jongens omsingelen werd en eentje me behoorlijk stevig vastpakte op plekken waar ik niet gelukkig van werd. Is dat wel aanranding dan? Sinds wanneer maakt het uit welk etiketje er op gevoel geplakt wordt? Noem het handtastelijkheid, noem het te dicht in je comfortzone komen, who cares? Waar het hier om gaat is dat Milou moedig genoeg was om haar verhaal te doen, open en eerlijk de kant te laten zien van reizen die we helaas allemaal ook moeten meemaken. Hoe ze dat dan doet? Dat is aan haar. En Milou schrijft, naar mijn mening, mooi en gevoelig, waardoor haar boodschap goed over komt. Voor jou is dat wellicht overdreven, voor mij is dat prachtig beeldend verteld en een reden om terug te komen op haar blog.
Echt waar, als we elkaar al gaan bekritiseren op stukjes over nare ervaringen – waar gaat de wereld dan heen? Alles is perspectief en in jouw ogen is dat wellicht een beetje te veel van het goede, maar voor het merendeel hier is dit verhaal prima. Bovendien, je hangt rond op internet, klik het artikel dan lekker gewoon weg.
[/rant]
Milou, ik liet het al vallen: ik weet hoe ontzettend alleen je je kan voelen na zo’n ervaring en ik hoop dat je ondanks dat wel een leuke tijd hebt gehad in Valletta (ook al viel het tegen).
PS. Ik wilde hartjes sturen op twitter, maar jij volgt mij niet, dus ik doe het hier: <3 <3
Aww. Erg lieve reactie Leonie. Heel veel hartjes terug! <3 <3 <3
Hele vervelende ervaring, maar helaas gebeurd het. Ik reis ook enorm veel solo, en ben ook een maand alleen in Egypte geweest. Daar is dit voor een westerse vrouw (vooral ik met mijn blonde haren) een dagelijkse realiteit. En daar proberen mannen het niet eens onopvallend te doen! Je wordt constant achtervolgd, krijgt elke dag minstens 5 huwelijksaanzoeken en miljoenen kamelen aangeboden, het is om gek van te worden. En vooral als het zo ver gaat als ongewenst fysiek contact. Ik ben daar op gegeven moment een trouwring gaan dragen, wat enorm hielp omdat ze er wel veel respect hebben voor het huwelijk. Ik heb er zelfs over nagedacht om een hoofddoek te gaan dragen daar. De Egyptische mannen hebben mijn ervaring van Egypte enorm de put in gedrukt. Het is een prachtig land met een wonderbaarlijke geschiedenis die overal nog zichtbaar is, maar dankzij het gedrag van de mannen daar heb ik er niet van kunnen genieten en was ik zelfs blij om weg te gaan (wat me niet vaak gebeurd). Mijn ervaring met reizen is dan ook: de mooiste plekken zijn ook de plekken met de mooiste mensen. De mensen die je tegenkomt bepalen een groot deel van jouw ervaring. En helaas zijn er veel van die verschrikkelijke mannen die om de een of andere vage reden het een goed idee vinden om op zo’n manier aan je te zitten… Zij zouden zich moeten schamen, niet wij!
Dankjewel voor je uitgebreide comment. Ik moet zeggen dat ik zelf in Egypte een heel positieve ervaring met de mannen had. Ze vroegen me inderdaad wel ten huwelijk, maar wel op een respectvolle complimenteuze manier. Best flatterend dus. Maar ik kan me goed voorstellen dat dat op sommige plekken in Egypte anders is. Ik was op een plek die echt van toerisme afhing, dus daar zal het wel anders zijn. En je hebt gelijk: zij moeten zich schamen, niet wij.
Ik kan mij helemaal inleven in de situatie. Dat zijn de momenten waarop je jezelf even thuis wenst voor een knuffel en kroel.. Knap geschreven. Laat je niet tegen houden! ;)
Lief <3