916

Buitenaards mooi, dat is hoe ik natuurpark Durmitor in het noorden van Montenegro zou omschrijven. Ik had van te voren weinig idee van wat ik kon verwachten: we zochten een stop tussen Sarajevo en Kotor tijdens onze Balkan rondreis, dus met een beetje googlen zag ik dat er een natuurpark in Noord-Montenegro lag: vooruit dan maar. Op de plaatjes leek het wel wat op de Alpen, dus waarom niet?

Wat ik niet had verwacht dat ik nog nooit op een plek als deze ben geweest. Die op sommige punten bijna buitenaards aandeed. Elke paar minuten zeiden Meneer en ik tegen elkaar: waarom weet niemand hiervan? Waarom hebben we nog nooit van Durmitor gehoord? Daar breng ik nu verandering in.

Zoals gezegd ligt Durmitor NP dus in Noord-west Montenegro. Onze aanrijroute via Sarajevo is niet helemaal de gebruikelijke geloof ik, te zien aan de staat van het wegdek. De aanrijroute vanuit het oosten zag er een stuk beter verzorgd en drukker uit. Als je vanuit Sarajevo komt heb je echt een onwaarschijnlijk mooie rit, langs helderblauwe meren en hoge beboste bergen, maar na een tijdje moet je helaas ook niet bergen in. En dat is alles behalve leuk. Ik weet niet of we een of andere rare omweg hebben genomen, maar we hebben gewoon de tomtom gevolgd, en dus sloegen we van de hoofdweg af op een N-weg.

Die kronkelde vervolgens vrij snel de bergen in. Nu is dat nog niet zo erg, maar het asfalt begon ook steeds meer op gravel te lijken, en de weg (met natuurlijk maar sporadische vangrails) was inmiddels nog maar anderhalve auto breed. Met zweethandjes zat Meneer achter het stuur terwijl ik geruststellende woordjes probeerde te fluisteren zoals ‘BLIJF ACHTER DIE JEEP VOOR ONS DAN KAN ER NIKS GEBEUREN OMG LAAT ER ALSJEBLIEFT GEEN VRACHTWAGEN DE HOEK OM KOMEN’.

We zijn zelfs in een bocht over een PLANK gereden, mensen. Een plank. Omdat de weg te kapot was. Laat dat even op je inzinken. Ergens in Noord-Bosnië, op een te smalle weg, zonder bereik van je telefoon.

Na een minuut of veertig was de hel eindelijk over en kwamen we bij de grenscontroles. Met het hart in de keel (de vorige keer werden we immers geweigerd en ik wil ECHT NIET dat stuk terug door Bosnië), konden we doorrijden.

Ons welkomstcadeau na entree in Montenegro was dit uitzicht:

Vervolgens leerden we het gezellige Montenegrijnse traditie van onverlichte tunnels kennen. Maakt dat hele door een tunnel rijden toch een stukje spannender. YOLO. Dat complete gebrek aan nooduitgangen had ook wel iets. Onze entree richting het natuurpark (vanaf de Noordkant) was lachwekkend, als het niet zo gevaarlijk was. Vanaf de doorgaande weg neem je een haarspeldbocht, om vervolgens een onverlichte, pikzwarte tunnel in te gaan voor een mooie lange rechte weg. GRAPJE. Als je je lichten niet aandoet, knal je keihard op de wand, want in deze pikzwarte tunnel is gewoon een haarspeldbocht. Inmiddels begonnen we de lol van deze gok met onze levens maar gewoon in te zien.

Onze aankomst in Durmitor maakte alles helemaal goed. Want zoals ik al zei: wat is het daar mooi. Ik ben zelden in een natuurgebied geweest dat zo’n bijzonder uiterlijk heeft. Het zijn eigenlijk een soort lange toendravelden, heel hoog in de bergen. En wat was het er rustig. In de twintig minuten dat we op een bankje zaten, van het uitzicht te genieten, kwamen er misschien tien auto’s voorbij.

Even verderop stopten we bij een klein houten hutje dat drankjes verkocht. Ik moest namelijk naar de wc. Tegen beter weten in (het hutje was misschien echt vijftien vierkante meter), vroeg ik aarzelend aan de barvrouw: ‘Toilet?’. Ze lachte, terwijl de twee bebaarde lokale mannen me in een hoekje geamuseerd toekeken. Ze wuifde haar armen door de lucht en sprak de legendarische woorden: Kijk om je heen, alles is hier een toilet. Althans. Dat dacht ik, want ik sprak geen Montenegrijns.

Vertrouwen op je TomTom heeft geen enkele zin… die weet namelijk totaal niet waar je bent zodra je een stap buiten de snelwegen zet in de Balkan. Na nog een lange tijd rijden door het onwaarschijnlijk mooie landschap (Meneer was verliefd), kwamen we aan bij de camping waar we sliepen in een klein houten hutje. Een douche was er niet… alleen een teil water. Maar hee. Charme, noemen we dat. Bij aankomst zette de eigenaar ons neer aan een picknicktafel, gaf ons te drinken, en tekende met de hand een kaart van de omgeving. Met een volgorde waarop we alles moesten doen. Jawel. Durmitor is overigens ook een skigebied, dus het gebied kent wel toerisme, maar dan vooral van oostbloktoeristen.

Gelukkig hadden we al een deel gedaan. Het volgende deel was op zoek naar de Tara River Canyon, met schijnbaar een van de hoogste bruggen ter wereld. Maar die hebben we nooit gehaald. Na nog zo’n veertig minuten over kronkelende bergweggetjes, waarbij ze steeds smaller werden, besloten Meneer en ik om te draaien. We waren kapot. Geen zin meer. We hadden onderweg prachtig uitzicht gehad. Het was goed zo.

We besloten in plaats daarvan naar de Black Lake te gaan. Je moet een paar euro entree betalen (?!), maar vervolgens kun je wel lekker chillen aan een prachtig mooi meer. Het was de perfecte afsluiter van een intensieve, maar zo mooie dag. Reizen door de Balkan is intens, maar soms kom je dan wel op wonderschone plekken waar bijna niemand van afweet, en waar je nog minder mensen tegenkomt. Score.

Ben jij ooit in Durmitor geweest?