Wat ik over mezelf leerde in Kitzbühel (een liefdesbrief aan de stad)

door Explorista

Kitzbühel: een klein kleurrijk pareltje, knus gelegen tussen indrukwekkende besneeuwde bergtoppen. Een plek waar ik heen ging voor mijn blog, zonder verwachtingen, maar terugkwam met een nieuwe focus, nieuwe inzichten over mezelf en -natuurlijk- nieuwe vriendschappen.  Een liefdesbrief aan Kitzbühel en wat ik daar over mezelf ontdekte. Eat, pray, love in Kitzbühel.

De beste reizen zijn degenen waarbij je met nieuwe inzichten over jezelf, en een nieuwe focus in je leven terugkomt. Dat zijn de reizen die blijven hangen, terwijl de andere reizen langzaam in je gedachten wegzakken. Op het vliegveld van München had ik geen idee dat ik die week huilend, lachend en huilend van het lachen door zou brengen. Het programma stond vol met nieuwe ervaringen, en ik zou bovendien een week lang reizen met iemand die ik nog nooit ontmoet had. Best wel spannend. Maar daarom juist een fantastische ervaring, waardoor ik veel over mezelf leerde.

Les 1: Ik ben een controle freak

“Ik wil niet meer. Ik doe het niet. Ik vind dit niet leuk.” Met tranen in mijn ogen (handig verborgen achter een nieuwe zonnebril), sta ik op de piste. Aan mijn linkerzijde een berg, een de rechterzijde een zwarte pistes waarvan ze officiële races doen, en vóór mij een steil, smal, bospad met aan de ene kant dikke hopen sneeuw en de andere kant ijzige vlaktes. In de verte zie ik een dal, met daarin het dorp. Ik schiet op slot. Ik wil niet meer naar beneden. Maar ik kan nergens heen. Ik móet die berg af. Twee dagen lang heb ik samen met mijn geweldige en geduldige leraar Harry hard gewerkt aan betere techniek. En ik ging meestal probleemloos van pistes af. Ik ben zelfs nul keer gevallen in de hele week in Oostenrijk. Het is een flinke domper om op een steile piste te ontdekken dat ik toch nog wél een restant hoogtevrees heb. Ik ben jaloers op mensen die er geen last van hebben, want technisch gezien kan ik best wel skiën. Van minder steile pistes ga ik probleemloos naar beneden.

Maargoed, die angst hoort bij wie ik ben. Ik hou niet van dingen waarbij ik niet het idee heb dat ik geen volledige controle heb over mijn lijf. Daarom doe ik geen drugs. Daarom word ik nooit écht dronken. En daarom vond ik een Segway rijden ook niet zo succesvol (al kreeg ik die wel onder de knie!). Daarentegen zat ik in alle vrolijkheid om me heen te staren in een stoeltjeslift, waarbij zelfs mijn skileraar verbaasd vroeg “of ik nu niet bang was?”. Nee… Ik denk dat ik pas bang wordt omdat ik mijn éigen controle niet altijd vertrouw. Maar zodra iemand anders de controle heeft (zoals in de skiliften), ben ik al snel een stuk relaxter. Kan ik toch niets aan doen.

Kitzbuhel17

Hoog op de prachtige pistes van Kitzbühel, en op het parkeerterrein van een Segway-instructeur, kwam ik er dus achter dat ik best moeite heb met controle loslaten. En okee zijn met het feit dat het misschien mis kan gaan, en ik kan vallen. Maar is dat nou het ergste wat er is? Ik roep altijd van de daken dat je je niet moet laten tegenhouden door angst. Net als voorheen, blijf ik mezelf pushen om mezelf in situaties te gooien waar ik me niet op mijn gemak voel. Sommige angsten zitten gewoon in mijn DNA, maar door anderen te overwinnen groei ik als mens, en dat is echt een prioriteit.

Mijn nieuwe voornemen is dus om constant dingen te blijven proberen die ik stiekem een beetje eng vind. Want misschien ontdek ik wel een nieuwe passie. En jeetje, wat is Kitzbühel dus een prachtige plek om nieuwe dingen te proberen: niet alleen zijn er ZOVEEL opties om te doen, je staat ook nog eens in een sprookjeswereld van besneeuwde bergtoppen en de meest prachtige pistes voor ieder niveau skiër. Ik heb me echt zelden trotser gevoeld, dan toen ik roetsjend van dat steile bergpaadje kwam, met techniek die ik dus diezelfde dag pas echt geleerd had.

Photo 01-03-2017, 12 36 16 Photo 01-03-2017, 12 36 21 Photo 01-03-2017, 12 46 21

Les 2: Ik ben niet zo sportief als ik denk te zijn

Maar ik vind het wél leuk. Afgelopen week in de Oostenrijkse Alpen was ik me toch een partij sportief bezig. En dat was LEUK. Ik heb geskied, gehiked, sneeuwschoen gewandeld en zelfs nog een poging gewaagd aan handboogschieten. Hoewel ik de halve week krom liep van de spierpijn, vond ik het zó leuk om lekker actief bezig te zijn met mijn lijf. Thuis zit ik natuurlijk de hele dag achter mijn laptop, dus dat is nog al passief. En toch maak ik mezelf altijd wijs dat ik heus wel sportief ben.

Maar toen ik hijgend, kreunend en steunend mezelf de berg op sleepte tijdens een wandeling, realiseerde ik me wel even dat ik misschien toch niet zo sportief was als ik dacht. Om mij heen liepen vooral vijftig-plussers, stralend, gezond en gelukkig ogend. Elke dag gingen ze wandelen met gids Engelbert. Op één van de mooiste plekjes op aarde. En toen dacht ik: dit wil ik ook. Ik wil ook sportiever leven. Me sterker voelen, en vooral lekker in de natuur bezig zijn. Ik wil zó graag eens in de zomer terug naar deze mooie Alpen, en dan lekker wandelen. Mijn ouders lachen me uit als ze dit lezen, want die weten nog hoe ik vroeger stelde en hekel te hebben aan wandelen. Maar Kitzbühel heeft me verleid met haar besneeuwde vlaktes, majestueuze bergtoppen en prachtige naaldbomen. Het leek wel alsof ik in een ansichtkaart wandelde. Misschien heb ik stiekem wel een nieuwe hobby ontdekt?!

Mijn nieuwe voornemen is dus om vaker actiever te zijn. Het liefst minimaal om de dag te sporten, en me sterker te voelen.

Kitzbuhel19

Les 3: Ik heb de natuur nodig om tot rust te komen

Ik ben een stadsmeisje. Ik word gelukkig van roering, ren van het ene restaurantje naar het volgende, en krijg de kriebels als ik niet binnen twintig minuten afstand van een groot centrum ben. Het brengt me veel energie en plezier. Maar ik kom pas écht tot rust in de natuur. Ik liep in dezelfde winterwandeling door de heuvels nabij Jochberg. Rondom torenden besneeuwde bergtoppen over me heen. Het zonnetje scheen, ik rook de koeien die in de zomer rondom het wandelpad aan het grazen zijn. Ik keek naar de bergen naast me, en voelde zo’n intens geluksgevoel over me heen komen. Wat heb ik een geluk dat ik mag genieten van hoe mooi de wereld is. Als de wereld zo mooi is, dan hebben we toch eigenlijk verder nog maar weinig nodig?

Als ik lekker actief bezig ben in de buitenlucht, denk ik verder over niet zoveel na, behalve over waar ik mijn volgende stap zet. En dat is goed voor iemand zoals ik, wiens brein altijd overloopt van de plannen en ideeën. Kitzbühel is echt zo’n gebied waar je echt even helemaal los kunt komen van de technologie en stress, en jezelf kunt verliezen tijdens prachtige wandelingen of ski-afdalingen in de natuur. Alles glijdt letterlijk van je af.

Les 4: Ik spreek eigenlijk echt geen Duits

Duits is zo’n taal die voldoende lijkt op Nederlands dat ik mezelf constant wijsmaak dat ik het wel spreek. Met volle overtuiging wandel ik een restaurant binnen om te vertellen dat we een reservering hebben, maar als de serveerster vervolgens iets terugvraagt, sta ik met een mond vol tanden. Ik kwam tijdens mijn weekje in Kitzbühel dus tot de conclusie dat ik maar eens onder ogen moest zien dat ik geen Duits spreek.  Af en toe iets in het Nederlands zeggen met een Duits accent telt niet als Duits, mensen. En dat vond ik echt jammer. Taal is toch echt een barrière om een diepgaande connectie te kunnen maken met andere mensen. En dat doe ik het allerliefst.

Ik wil in meer talen kunnen communiceren, en daarom heb ik besloten dat ik Duits wil leren. Ik ben vorige week meteen al begonnen, en tot nu toe hou ik het goed vol. Ik heb al stukken bijgeleerd, en ook daadwerkelijk intrinsieke motivatie om de taal onder de knie te krijgen (in tegenstelling tot Spaans). Hopelijk spreek ik over een paar maanden voldoende Duits om me in basic gesprekjes en op reis in het Duits te kunnen redden. Overigens spreken de mensen die in de toeristische sector werken in Tirol prima Engels, dus daar doe ik het niet voor. Maar ik wil zélf dichter bij anderen kunnen komen, en dit lijkt me een mooie stap.

Les 5: Het belangrijkste aan reizen zijn andere mensen

Dit wist ik natuurijk wel (ik heb er zelfs meerdere keren over geschreven), maar het wordt altijd weer echt bevestigd als ik alleen reis. Als je alleen reist ben je echt op jezelf aangewezen. Je hebt je emotionele bagage niet bij je, en je bent echt de puurste vorm van jezelf. En als mensen je dan leuk vinden, dan is dat (voor mij) altijd een heel intensieve vriendschap, ook al duurt die maar een paar dagen. Je deelt even hetzelfde moment, dezelfde plek en dezelfde ervaringen, iets dat je niet met andere mensen deelt. Je zit in dezelfde bubbel. De verhalen die je uitwisselt met anderen, worden onderdeel van jouw verhaal. Ik voel me zelden beter dan als ik net een leuk gesprekje heb gehad met een andere reiziger. Het pijnlijke aan vriendschappen over de hele wereld is dat je hart in honderden stukjes verspreid ligt over de hele wereld. Maar het fijne ervan is dat je overal waar je gaat weer oude vrienden kunt zien, of nieuwe vrienden kunt maken. De blogger met wie ik uiteindelijk de week doorbracht, Jeanne, is nu één van mijn beste vriendinnen. We chatten nog steeds elke dag.

Mijn goede voornemen bij deze les is om niet alleen moeite te doen oude connecties op te zoeken, maar ook om stil te staan bij hoe belangrijk menselijke connectie is. Dit is ook één van de redenen om beter Duits te leren. Vriendschappen zijn het belangrijkste wat je aan een reis overhoudt. En vrienden maakte ik in Kitzbühel voldoende. De mensen daar zijn erg vriendelijk en behulpzaam, en waanzinnig grappig. Alle karakters die ik in Kitzbühel tegen het lijf liep hebben voor mij mijn reis kleurgegeven. Ik hoop ze ooit nog eens terug te zien!

Kitzbuhel8

Ik had niet verwacht dat Kitzbühel zo mooi en leuk zou zijn. Op het eerste gezicht is het best wel een chique plaatsje, maar dat maakt het eigenlijk heel leuk. Er zijn veel verschillende winkels, geweldige restaurants, en zowel de pistes als de liften zijn ontzettend goed onderhouden. Het was voor mij echt even ontsnappen uit het dagelijkse leven. Ik heb nu al voor mezelf besloten dat ik mijn best ga doen om volgend jaar terug te keren, omdat ik me er zo ontzettend op mijn gemak voelde. Natuurlijk schrijf ik nog wel meer over wat je er moet zien en doen, maar ik wilde eerst delen waarom deze reis zo’n invloed op me gehad heeft.

Ben jij wel eens in Kitzbühel geweest?

Ik was in Oostenrijk op uitnodiging van het Verkeersbureau van Kitzbühel en Kirchberg als onderdeel van de #jouwthuisindewinter campagne. Alle meningen zijn natuurlijk mijn eigen. 

Misschien vind je dit ook interessant

7 reacties

Marjolein 16 maart, 2017 - 08:14

Wat een fijne trip heb je gemaakt. Zoveel mooie foto’s zag ik al voorbij komen. En soms zijn de reizen het moment om kritisch naar jezelf te kijken. Bij sommige reizen kom ik inderdaad ook met nieuwe plannen en ideeën terug.

Plaats een reactie
Explorista 16 maart, 2017 - 11:32

Lekker is dat he? Om terug te komen met een nieuwe focus op de dingen die belangrijk zijn voor je. Kitzbühel is ook zo mooi, dus een perfecte plek om zulke dingen te realiseren :).

Plaats een reactie
Angélica 16 maart, 2017 - 09:12

Woah, ik denk dat ik deze hele blog-post zelf wel had kunnen schrijven! Heel herkenbaar allemaal. Dat controledingetje ook, ben jij ook zo bang voor bijvoorbeeld achtbanen? Ik wel! Mensen vragen me altijd af waarom dan, maar het is echt zo’n controleding ja. Als ik er dan in zit denk ik alleen maar dat ik dood ga i.p.v. van al dat geslinger te genieten haha (dramaqueen). Ik zou skiën dan ook absoluut eng vinden en vind het superknap dat je het TOCH gedaan hebt :D Kan me helemaal voorstellen wat voor een overwinning dat moet zijn geweest :)

Tegenwoordig ben ik wel een stuk sportiever dan vroeger, maar ja, die oude mensen zijn stiekem behoorlijk fit en lenig (mijn eerste yogaklas was met een hele hoop 50+ers die zooooveel beter waren dan ik). Sporten is echt heel fijn en kan ik je alleen maar aanmoedigen! Ik ga in Mei 160km door Schotland lopen, iets wat ik nooit verwacht had dat ik dat zou doen maar wat me echt geweldig lijkt.

Heel boekwerk over mijzelf, maar, ja ik herken de rest eigenlijk ook wel. Natuur is zo fijn en zo belangrijk! Prachtige foto’s overigens en het klinkt als een leuke en heftige week. Heerlijk gekleurde huisjes ook!

Plaats een reactie
Explorista 16 maart, 2017 - 11:34

Wat een leuke comment! Ik ben dus niet zo bang in de achtbaan, want dan heb er zelf geen invloed op. Alleen als ik zelf verantwoordelijk ben, haha. Wat gaaf dat je zoveel gaat wandelen, als je nog een mooie plek zoekt om te wandelen kan ik je Kitzbühel en omgeving zeker aanraden :). Super stoer van je!

Plaats een reactie
Wanda 16 maart, 2017 - 21:49

Niet zo goed Duits spreken… haha… ik spreek redelijk vloeiend Duits, hoewel de naamvallen misschien niet altijd goed gaan maar ik ben met het Duits opgegroeid aangezien ik vlak bij de grens woon en we thuis altijd naar Duitse zenders keken. Meer in de natuur… ja, dat probeer ik ook zoveel mogelijk. Ik merk aan alles dat me dat rust geeft en dat ik daar enorm van kan genieten.

Plaats een reactie
Linda | travellersoftheworld 18 maart, 2017 - 16:22

Soms leer je zoveel tijdens je reizen, over jezelf. En soms is dat ook juist het leuke aan reizen, maar ook het lastige; jezelf tegen komen. Dat Duits spreken hou ik ook een beetje vol, maar ja, je hebt gelijk Nederlands met een Duits accent en de woorden bahnhof en krankenhaus tellen natuurlijk niet echt mee. Frans spreek ik beter, maar helaas ook niet goed genoeg. Ik zou graag spaans en frans willen leren, maar heb helaas nog niet echt de intrinsieke motivatie gevonden :p

Plaats een reactie

Laat een reactie achter