Vijf dingen waarover ik me verbaasde in Marokko

1,4K

Marokko stond al eeuwen op mijn wishlist op het moment dat ik het bezocht, aan het begin van de maand. Maar had ik eigenlijk een idee van wat ik kon verwachten? Nee. Het enige Arabische land waar ik geweest was, was Egypte. Dus dat gebruikte ik als referentiepunt. En dat bleek een fout uitgangspunt: In twee dagen viel ik van de ene verbazing in de andere. Dit is waarover ik me verbaasde in Marokko.

1. Strenge douane

Goed, ik had het al eens gelezen bij Suzanne, maar eerlijk gezegd dacht ik toen nog dat zij gewoon pech had gehad vanwege haar fikse ondervraging. Maar nee, als je journalist bent, en zeker als je opschrijft dat je vanwege werk Marokko bent, bereid je dan maar voor op een fikse ondervraging. Na een flinke overhoring over waarvoor ik dan ‘journalist’ was, en na het drie keer opnoemen van mijn website, mocht ik eindelijk naar binnen. Proberen uit te leggen wat een ’travelblog’ is aan een Marokkaanse, bleek een uitdaging. De terugweg was net zo lastig. Meneer had het overigens nog lastiger, als cameraman en editor. Ben je dus journalist/blogger en bezoek je Marokko? Zuig gewoon lekker een  beroep uit je duim. ‘Content manager’ of zo.

2. Er groeit gras!

Zoals ik al zei, verwachtte ik van Marokko een soort Egypte-2. Ik had visioenen van 1001-nacht, zandduinen, en teracotta-gekleurde huisjes. Wat ik even was vergeten, was dat ik in Egypte het midden bezocht, en in Marokko het noorden. Wat dus even een paar honderd kilometer scheelt, ten op zichte van de evenaar. Niet heel gek dus dat het in mijn ervaringen in Egypte veel uitgedroogder en dorrer was dan in Marokko. Want nadat ons vliegtuig over een zandkleurig berglandschap vloog, verschenen onder ons alleen maar weilanden. Knal- en knalgroen. Met open mond keek ik naar buiten, en zo heb ik de rest van de tijd ook gezeten. (Noord-)Marokko is gewoon groen. Wie had dat gedacht.

3. Tandartsen doen goede business

Ik verwonder me wel eens over de hoeveelheid zoetigheid die Marokkaanse moeders in onze buurtsuper op de band leggen. Ik bedoel, niks mis met een koekje of ijsje hier en daar. Maar: energiedrank, drie soorten koeken, chocola en snoep en verder NIETS? Dat gaat zelfs mijn menstruele cyclus te boven. Maar nu ik in Marokko ben geweest begrijp ik het beter. Want werkelijk álles daar is zoet. Van de thee springen de vullingen uit je kiezen, en je bent nog niet binnen in een gebouw of je struikelt al over dienbladen vol koekjes. Koekjes. Everywhere. (Dat klinkt als mijn droomwereld). Ik ben echt niet vies van wat zoetigheid, maar toen zelfs de croissantjes bij het ontbijt gezoet bleken, wilde ik even een hapje zand nemen.

4. Ze weten hoe je moet feesten

Toegegeven: dit had ik moeten weten. Vrijwel elke week rijdt er namelijk een luid toeterende bruiloftsstoet door de wijk. En tijdens de offeringsfeesten komt niet alleen het hele gezin, maar ook een paar boodschappenkratten aan eten het flatgebouw in. Maar toch had ik nog nooit een Marrokaans feestje meegemaakt. Ik had de verkeerde illusie dat het allemaal redelijk bedaard zou zijn, misschien omdat de vrouwen toch vaak hoofddoeken dragen en het wel de bedoeling is dat je je als vrouw netjes gedraagt in Marokko. Maar zodra de muziek opstaat, gaat de mensheid los. Ik was bij de opening van de eerste directe vlucht van Rabat naar Amsterdam en HOP, de ene na de andere schoonmaker/beveiliger verdween de dansvloer op, omcirkeld door zo’n vijftig klappende toeschouwers. En los dat ze gingen…

5. Er zijn ezels. OVERAL.

Er zijn van die dingen waar je niet over nadenkt. Het feit dat overal ezels rondwandelen is zoiets. Misschien omdat ik het niet gewend ben in Nederland, of omdat ik ze juist in Egypte helemaal niet zag… Ik was in ieder geval compleet onvoorbereid op de aanwezigheid van KIJK DAAR SUPERSCHATTIGE OEZIEWOEZIE EZELTJES overal. Op het land, op de weg, in de stad. De beestjes worden overal voor gebruikt: als ploegmachine op vier benen, als pakezel, als toeristische geldtrekker..

Nu wil ik een ezel.

Wat verbaasde jou aan Marokko?