Zeven dingen die Kopenhagen mij leerde over mezelf

1,2K

Ik riep al eeuwen dat ik naar Kopenhagen wilde. Er was een ongrijpbare Deense Magie die mij maar aan bleef trekken. Maar wat bijna niemand wist is dat het Scandinavische tripje voor mij uiteindelijk niet om de stad draaide, maar om mezelf. Ik wilde naast de stad vooral mezelf leren kennen. Kopenhagen werd voor mij vier dagen lang een spiegel. Op de plek waar ik al jaren heen wilde kon ik eindelijk groeien. Deze zeven dingen leerde deze onvergetelijke trip me. Warning: it’s about to get personal.

1. Ik ben een extravert pur sang

Ik ben niet graag alleen. Dat klinkt misschien een beetje treurig, maar dat valt best mee. Een avondje alleen zijn kan ik heerlijk vinden. Maar ik ga me ook snel vervelen. Het leven wordt het beste gedeeld, vind ik. Ik krijg energie van gesprekken, en was zelden zo gelukkig als die avond stappen met drie tot dan toe wildvreemde mannen met wie ik onbeschaamd over van alles heb zitten kletsen en ranzige shotjes dronk.

2. Ik ben dol op alleen reizen

Het klinkt wat paradoxaal in vergelijking met het vorige statement (that’s me!), maar het alleen reizen beviel me ontzettend goed. Er gaat niets boven een geweldige avond hebben met mensen die je voorheen niet kende. Doordat ik alleen reisde heb ik dat weekend met zo’n vijftien mensen van over de hele wereld de meest interessante gesprekken gevoerd, en vriendschappen gemaakt die misschien wel voor het leven zijn. Plus wat leuke nieuwe slaapadresjes gescoord.

3. Hostels zijn helemaal mijn ding

Couchsurfen beviel me niet zo, maar dat lag misschien aan mijn host of de locatie (ver buiten het centrum) waar ik terechtkwam. Maar in het hostel waar ik verbleef in Kopenhagen (Generator Hostels) voelde ik me meteen helemaal thuis. De relaxte sfeer, fijne mensen, leuke gezamenlijke ruimte, en het feit dat ik na vijf minuten al uitgenodigd werd om een potje te poolen, eten en stappen gaven me het gevoel welkom te zijn. Ook het slapen in een kamer met zeven mannen beviel me prima. En ik heb me geen seconde onveilig gevoeld, pap, met al die mannen. (Ik blijf toch zijn kleine blonde meisje hè?)

4. Ik ben leuk

Ik haat mezelf niet hoor. Maar ik weet van mezelf dat ik niet voor iedereen de makkelijkste persoon ben om mee om te gaan. Ik ben bloedeerlijk, heb harde sarcastische humor, zelden de populairste mening en ken ook nog eens geen filter tussen mijn mond en hersenen.* Heel veel mensen vinden dat leuk, maar ik heb ook meerdere keren gehoord dat mensen niet weten hoe ze mij moeten inschatten en aflezen. Dat vind ik best wel jammer, want ik ben zelf vrij makkelijk. Ik vind iemand al snel heel aardig en leuk. En als überpleaser wil ik natuurlijk het liefste dat iedereen mij lief en leuk vindt (newsflash: ik ben van binnen ook een heel zachtaardig meisje!). Ik vond het interessant om eens alleen te reizen. Te kijken of ik snel contact zou kunnen leggen met anderen. Het mooie van nieuwe mensen ontmoeten in een stad waar je allebei niet vandaan komt, is dat niemand bagage heeft. Je bent een momentopname. Puur jezelf, met alle goede- en slechte kanten. Mensen hoeven geen tijd met je door te brengen. Maar als ze dat wel doen, en het óprecht leuk vinden om je te zien, dan is dat een waardevolle bevestiging voor die keren dat het duistere andere stemmetje de overhand krijgt: ik ben leuk gezelschap.

5. Ik ben nog steeds heel slecht in afscheid nemen

Misschien heb ik hard gehuild toen ik alleen thuiskwam. Misschien. Dit was al zo als kind, heftig snikkend op de achterbank tijdens de rit terug van wintersport/zomervakantie, en dat is nu nog zo. What can I say? Ik ben een emotioneel type.

6. Ik stoot vrouwen af (maar niet opzettelijk! Befriend me please!)

Van te voren ging het in mijn hoofd ongeveer zo: Milou gaat naar Kopenhagen. Milou maakt een handvol leuke vriendinnen, en heeft het gezellig met ze. Beetje shoppen, beetje stappen, beetje rondwandelen in een nieuwe stad. In realiteit heb ik het hele weekend exclusief met mannen gechilled.  Ook was ik de enige vrouw in een dorm met acht bedden. Dat zegt iets over me, maar wat precies weet ik niet. Waarschijnlijk dat het me niet veel kan schelen of iemand mijn witte billen ziet, als ik mijn pyjama aantrek, en ik het daardoor niet nodig vind een womens only dorm te boeken. Maar het geeft te denken.

7. Ik lijk Deens, maar klink Amerikaans.

De keren dat ik voor Deense (en zelfs Zweedse) werd aangezien waren niet op één hand te tellen. Maar toen ik mijn mond opendeed kreeg ik het hele weekend constant hetzelfde te horen: je klinkt Amerikaans. Mijn couchsurfing host haalde er zelfs plezier uit om te testen hoeveel Engelse woorden en uitdrukkingen ik kende (conclusie: ik was één van de beste proefpersonen die hij ooit had gehad, en ja hij had wat vreemde trekjes). In alle eerlijkheid vind ik Engels een veel leukere taal dan Nederlands, en spreek ik het graag. Maar waar mijn Amerikaanse accent vandaan komt is een raadsel. En of het een compliment is? Not sure, folks!

In de vier dagen dat ik alleen reisde ging er een wereld voor me open, en kwam ik even in contact met wie ik écht ben zonder alle heisa uit het dagelijks leven die je als een deel van ‘jou’ gaat zien. Ik ben benieuwd hoe het me zou vergaan als ik weken of maanden alleen op reis zou gaan. Waarschijnlijk een trainwreck zoals nooit eerder vertoond met mijn labiele emoties, maar dat is van latere zorg. Nu had ik het leuk. En jij?

Wat is het meest waardevolle dat jij leerde toen je alleen op reis was?

* ik heb gelukkig ook leuke kanten, hoor…