USA Roadtrip IX: Een liefdesbrief aan Santa Barbara

79

Lieve Santa Barbara,

Iets veranderde in mij op het moment dat ik in jou belandde. Een rust trok over mij lijf. Mijn spieren ontspanden. Mijn ogen openden. En ik ademde je diep in. ‘Ik kan hier wonen’, zei ik, en keek Meneer indringend aan. Ik meende het. Na een paar uur had ik mijn hart aan je verloren.

Wat het precies is aan je dat mij zo aantrekt kan ik niet eens verklaren. Maar je hebt iets. Een bepaalde rust. Het maakt je allemaal niet uit. Iedereen doet maar. Jij red je wel. Een bepaalde je ne sais quoi. En dat bevalt me wel.

Misschien komt het doordat ik even een momentje nam voor mezelf. Even in mijn eentje over de boulevard struinde. Een vrijheid in mijn lijf voelde sijpelen, en jou door voelde dringen in mijn hart. De palmbomen wuifden boven mijn hoofd. Een briesje kuste mijn huid. En in de verte keken de ruige, grillige bergen me beschermend toe.

In het centrum slenterde ik langs de leukste winkels, en kwam ik terecht in prachtige boekwinkels (Granada Books), en bruisende café’s (Brasil Arts Café). Je kent een bepaalde originaliteit die je anders maakt dan andere Amerikaanse steden. Vanaf mijn balkon keek ik uit hoe Santa Barbara iedere dag op hetzelfde ritme danste. Het kent geen stress. Geen gejaagdheid. ‘S nachts kent het geen verschil met overdag. En in het zwembad dobberde ik met het oorverdovende geluid van rust, stilte en geluk.

Op de pier maneuvreerde ik me langs groepen toeristen. Op ieder gezicht prijkte een glimlach. Een vorm van ontspannenheid die ik nergens anders zoveel zag. Ik lachte om pelikanen die vis uit de handen van een jongetje pikten, en kreeg een mini hartverzakking toen er eentje twee meter voor mijn neus landde.

Vanaf een bankje zag ik hoe de goudkleurige zon het canvas van de lucht oranje toverde, roze, en vervolgens onder ging in een glinsterende zee. Op de golven dobberden nog wat surfers. En ik.. ik werd verliefd. Ik was gelukkig.