USA Roadtrip Part II: Dramatisch mooi Zion

351

‘Zion? I’ve never been there, but I’ve heard it’s dramatic’. Op het vliegveld van Houston vroeg de man voor ons zojuist waar we allemaal heen zouden gaan op onze maand (“wow!”) Amerika. En dramatisch. Daar was niets van gelogen. In de positieve (en voor mijn enkels: negatieve) zin van het woord. We brachten er twee dagen door, en voelden ons even echte ontdekkingsreizigers.

Zion was een park waar weinig familieleden en kennissen me iets over konden vertellen. Bijzonder, gezien het feit dat we allemaal bij elkaar rond de veertig keer in de VS zijn geweest. Op Twitter druppelde een aantal discussies over ‘Zion vs Bryce’ binnen. Bryce National Park ligt er niet ver vandaan, en dus is het vaak -ook voor ons- òf Zion, òf Bryce. Voor ons werd het Zion. (Rode rotsen zou ik nog wel voldoende zien, vermoedde ik). Een park waarbij, als ik het noemde, bij veel Nederlanders alleen een glazige blik in de ogen verscheen. Onterecht.

Even dacht ik ook: is dit wel de juiste keuze geweest? Met onze auto gleden we over de highway, die langzaamaan steeds kronkeliger en smaller werd. De dorpjes om ons heen werden kleiner, en de ranches met paarden en koeien vermenigvuldigden zich met de minuut. Cowboy-territorium. Aan de natuur lag het niet: o, nee. Naar mate we dichter bij het park kwamen rezen de bergen hoger en dramatischer voor ons uit. Maar er was iets aan die ene weg, omsloten door hooggebergte dat me een claustrofobisch gevoel gaf. There’s no way out, but back.

Eenmaal binnen in het park zijn er twee opties: óf door een deel van het park rijden met de auto (en er aan de oostkant uit), of je auto parkeren en een shuttlebus pakken, dieper het park in. De shuttlebus stopt op zo’n acht haltes door het park heen, bij de belangrijkste bezienswaardigheden en beginpunten van wandelingen. Wij zijn op drie plekken uitgestapt: Court of the Patriarchs, Weeping Rock en Temple of Sinava (het eindpunt).

Court of the Patriarchs bestaat uit drie grote kliffen die hoog langs de weg oprijzen. De drie bergen zijn genoemd naar drie bijbelse figuren: Abraham, Isaac en Jacob. Er werd me verteld dat één van de drie de hoogste top in Zion zou zijn, maar al sla je me dood… ik weet niet welke.

Weeping Rock was een ervaring. Op een warme dag klommen Meneer en ik het pad op richting Weeping Rock, zonder echt een idee te hebben van wat te verwachten. Vlak voordat je boven bent, is een mini watervalletje. En ik dacht al pissig dat ik me lichtelijk opgelicht voelde. Totdat ik naar links keek, en daar in inham zag, waarover een gordijn van waterdruppels viel. En eenmaal achter die golf ’tranen’, stokte mijn adem. In stilte kon ik niets anders doen dan de aarde bewonderen. Wat een contrast van het snelle leven van Las Vegas, en alle flitsende impulsen die aan alle kanten aan je sleuren.

De volgende dag, een zaterdag, was stukken drukker. We moesten de auto ruim buiten Zion parkeren, en twintig minuten lopen naar de bushalte. Vanaf daar stapten we op met een doel: The Narrows lopen. Mits het niet eng smal was. Mijn camera pakte ik in met plastic zakken (die ik er uiteindelijk niet uithaalde: teveel werk), en voorzichtig zette ik mijn eerste stappen in het water. Met een grote houten stok in mijn hand, waadde ik door het water. Als een ware ontdekkingsreiziger.

The Narrows is een verslavende wandeling, zoveel is wel duidelijk. Het is heerlijk om zo in de natuur te lopen, met je voeten in fris water, klauterend over gladde stenen. Bij elke hoek die je omslaat zie je weer iets anders. En langzaamaan wordt de kloof… narrow, inderdaad. Ik geloof niet dat er echt een einde aan de wandeling it, maar na een uur of drie draaiden we ons om. We moesten ’s avonds nog naar de Grand Canyon rijden, en hadden eigenlijk al in de auto moeten zitten. Maar de wandeling was zo mooi dat we door bleven lopen.

En uiteindelijk bleken mijn enkels het daar niet zo mee eens. Eenmaal bij de auto zag ik pas wat voor ravage mijn gympen, enkelsokjes en water hadden aangericht. Geen idee of het slim was om gewoon lekker door te lopen in dat water met bloederige enkels. Misschien ben ik nu wel geïnfecteerd met een gemuteerd alienvirus. Maar meneer zegt dat het koud stromend water was, en het dus wel mee viel. De rest van de vakantie droeg ik dus lange sokken over mijn enkels als ik ging wandelen. Lesson learned.

Zion is inderdaad dramatisch. In alle prachtige zinnen van het woord.

Ben jij in Zion geweest?

Ps. Don’t be stupid like us: na een uitputtende wandeling van vier uur, wil je echt niet nog zes uur rijden in het donker, doodvermoeid, zonder bereik op je telefoon of radio, op uitgestorven wegen richting Grand Canyon. Dus plan The Narrows en de rit naar GC niet op dezelfde dag!