Hoe ik mijn ski-angst overwon (6 tips tegen ski-angst)

1,1K

Vroeger: tranen met tuiten. Nu: peacetekens!

Ooit was daar een jong meisje. Blonde haartjes, een bruin skipak, en tranen over haar rode bolle wangetjes. Onder haar voeten ski’s gebonden. Bovenaan een rode piste. En maar huilen. Ik durfde gewoon niet meer naar beneden. De angst zat ik in elke spier van mijn lijf. Het was ijzig, en zo steil!  Twaalf jaar lang had ik last van skiangst. Een angst waar ik nu veel minder last van heb. Ik vertel mijn verhaal en deel mijn tips tegen ski angst.

Ik leerde skiën toen ik een jaar of zes was. Dat ging prima. Ik had een goede techniek (de beste van mijn familie) en ik ging met een rotvaart van de blauwe pistes af. Maar zodra ik roodgekleurde paaltjes en bordjes van de rode piste zag, ging ik op slot. Ik kon niet. Ik durfde niet. Hoe het komt, weet ik niet precies. Ik weet wel dat ik een hekel had aan skiklasjes. Met die Duitse skileraren die vrolijk riepen dat we ‘morgen wel naar boven gaan’. Boven. Helemaal de berg op. Zo hoog! Ik kon de nachten voor die lessen niet slapen van angst. En met een klomp in mijn maag voegde ik me de volgende dag bij mijn klasje. Tientallen keren smeekte ik mijn ouders huilend om niet te hoeven gaan. Maar ik moest, er was immers al betaald.

Hoeveel keren ik doodsangsten heb uitgestaan, weet ik niet eens meer. Ik had niet alleen hoogtevrees (niet handig op een berg), ik was ook bang dat ik mijn ski’s niet onder controle had (vooral als het ijzig was). Totdat ik een plan verzon: ik zou gaan snowboarden. Het leek me cool, en bovendien kon ik dan weer op de onderste pistes beginnen, ik was immers beginner. Ik hoefde niet meer de berg op! Maar nu ik er op terugkijk was dat het domste wat ik kon doen. Ik had angst om de controle te verliezen en ging iets doen waar ik helemaal geen controle over had: snowboarden. Ik kon het namelijk niet. Stom, stom. Uiteindelijk verergerde dat mijn angst alleen maar.

De jaren erna gingen we niet meer op wintersport, om verschillende redenen. In het begin vond ik dat heerlijk, want eindelijk hoefde ik die beklemmende angst niet te voelen. Totdat ik na een paar jaar het skiën begon te missen. Het zonnetje, de frisse lucht, knisperende sneeuw, de wind door je haren, de prachtige natuur. Vreemd vond ik dat. Hoe kon ik het nou missen?

Vorig jaar besloot ik dus met vriend (15 jaar snowboard-ervaring) naar Snow World te gaan. Wie weet zou mijn angst nu wel minder zijn? Ik wilde het proberen. Als een bang vogeltje op ski’s glibberde ik het ‘kinderpark’ in. Een heuveltje van amper drie meter hoog. Wiebelend kwam ik naar beneden. Ik was nog steeds bang. Maar na een paar keer merkte ik dat ik er steeds meer controle over kreeg. De techniek die ik had, kwam weer terug. En zo ging ik steeds een stukje hoger. Tot ik na drie kwartier zonder angst bovenaan de beginnerspiste stond. En na anderhalf uur van een schans sprong in het funpark. En na twee uur van de gevorderdenpiste ging. Die, naar wat ik lees, voor een kwart uit een zwarte piste bestaat. ZWART!!! Dat had ik nog nóóit eerder gedaan!

Het leven als reisblogger gaat niet over rozen

Een paar weken later ging ik een weekendje naar Winterberg. Loeizenuwachtig natuurlijk. Want dit was een echte berg. Er waren vast ravijnen (nee), steile hellingen (ja), en ijzige pistes (ja). Maar ook dat ging goed. Ik kende geen angst meer, en ging alle dagen met een noodvaart naar beneden. Ik genoot! Afgelopen jaar was mijn tweede keer wintersport sinds het verwerken van mijn trauma. En weer had ik nergens last van. Ik heb alleen maar plezier gehad, en was júíst degene die langer wilde blijven, en ‘nog even een keertje ging’. Mijn vader viel bijna van zijn ski’s toen hij de afgelopen keren zag hoe ik veranderd was.

Ik hoop dat mijn verhaal iemand met skiangst kan laten zien dat er nog hoop is. Ook jij kan van skiën genieten. Ik claim geen expert te zijn, maar dit zijn mijn 6 tips die mij hielpen bij het overwinnen van ski-angst:

1. Neem een break

Ik denk dat ik los heb kunnen komen van mijn angst door mezelf niet te forceren. Als de gedachte aan wintersport je misselijk maakt is het misschien een goed idee even een jaartje niet te gaan. Zo groeide ik er voor een groot deel overheen.

2. Bezoek een skihal

Bij mij lag een groot deel van mijn angst in het feit dat ik bang was geen controle te hebben over mijn ski’s, en vervolgens de afgrond in te skiën. Niet echt rationeel, maar zo werkt een angst nou eenmaal. Het feit dat ik een skihal bezocht, zonder ravijnen, gaf me de kans weer vertrouwen te krijgen in wat ik kon. Ik merkte dat ik wèl op mezelf kon vertrouwen.

3. Kijk niet naar beneden

Ik kan wel zeggen ‘denk niet teveel na’, maar dat werkt alleen maar averechts. (Al is het wel zo). Wat mij het meeste helpt is gewoon niet meer naar het dal kijken. Ik kijk maar een paar meter voor me om te zien waar ik heen kan en wil, en ga niet stil staan en naar beneden kijken. Dat hoeft ook helemaal niet. Zolang je maar ziet waar je heen gaat kom je vanzelf beneden.

4. Vertrouw op jezelf en doe rustig aan

Heb je een pauze nodig? Neem dan even een pauze. (Niet naar beneden kijken!) Wil je geen rode pistes doen, maar alleen blauwe? Dan doe je dat toch. Er is geen skipolitie. Ik wil ook geen zwarte pistes doen, maar rode en blauwe doe ik wel. Het is geen wedstrijd. Vertrouw op jezelf en op je ski’s. Zwaai je armen los, adem diep uit, en doe net als Dory uit Finding Nemo (“just keep swimming, just keep swimming”), alleen dan: bochtje, bochtje, bochtje. En als je zo in het moment bent, zul je er vanzelf van gaan genieten.

5. Neem skiles en krijg de basis (opnieuw) onder de knie

Ik overschat mezelf soms, en denk dat ik het allemaal wel kan. Maar er is helemaal geen schaamte in een dagje skiles nemen om weer het gevoel te krijgen. De leraar ziet precies hoe jij je positie kan verbeteren, en op een betere manier naar beneden komt.

6. Ski op niet-steile pistes

Ik heb nog steeds wel eens een beetje last van ski-angst. Maar dat is eigenlijk altijd te herleiden aan één ding: een steile piste. Als ik het dal beneden kan zien, dan is dat meestal niet bevordelijk. Is het smal en  daarnaast een vrij stijle afgrond? Ook niet leuk. Daarom blijf ik zo veel mogelijk gewoon op lekker brede blauwe pistes waar ik hard naar beneden kan. Zonder angst. We zijn allemaal anders en hebben allemaal andere voorkeuren. Dit heb ik over mezelf geleerd en het werkt goed.

Door rustig te blijven, te vertrouwen in mijn kunnen, en steeds een klein stapje hoger te gaan, heb ik na zeven jaar mijn grootste angst vrijwel helemaal overwonnen. Een paar jaar rust, volwassener worden, risico’s nemen in het dagelijks leven, en daar ging ik dan. En ik ben sinds mijn skicomeback pas één keer gevallen (en dat was gewoon beneden). Na al die jaren angst kan ik weer genieten van skiën. Ik heb afgelopen wintersport zelfs heel even gedacht aan een seizoen in een skigebied te gaan wonen. Say what?! Niets zo veranderlijk als een mens.

Wat is jouw beste tip tegen ski-angst?