Einde van een tijdperk? | Waarom ik ervoor koos weer een huis in Nederland te hebben

Mocht je het gemist hebben: ik heb weer een huis! In Nederland. Wie had dat verwacht, anderhalf jaar geleden, toen ik vol plezier mijn hele inboedel op de vuilstort flikkerde en de wereld rond ging reizen. Ik niet. Als je me toen had gezegd dat ik anderhalf jaar later weer een huisje zou nemen, in Néderland zelfs, dan had ik je uitgelachen. Maar niets zo veranderlijk als een mens, dus laat ik je vandaag even bijpraten over de beslissing om weer een basis te nemen in Nederland.

Maar goed, na jarenlang wikken en wegen besloten mijn vriend en ik dat we dat wel wilden proberen: digital nomad worden. We hielden natuurlijk allebei enorm van reizen. Ik werkte al jaren online, en was dus al lange tijd locatie onafhankelijk, maar mijn vriend was dat in principe niet. Als filmmaker bestaat ongeveer de helft van zijn werk uit filmen, en dat moet natuurlijk op locatie. De andere helft, editwerk, kon hij wel gewoon op reis doen.

We hadden allebei behoefte aan avontuur. Aan vrijheid. Aan iets meemaken. Achter een bureau zitten kon altijd nog, besloten we. En dus sprongen we in het diepe. We gaven ons huis op, en gingen voor onbepaalde tijd reizen.

We wisten vanaf het begin dat we regelmatig terug zouden keren, vanwege mijn vriends werk en andere verplichtingen in Nederland. Maar goed, dat is het mooie aan locatie-onafhankelijk zijn: je kunt gaan en staan waar je wilt. Dus dat was geen probleem.

De eerste drie maanden vlogen voorbij. We begonnen in Singapore, en ik kan me nog herinneren dat ik ’s avonds in Gardens by the Bay stond, en de tranen in mijn ogen sprongen. Ik had het écht gedaan: mijn droom waargemaakt. Wat was ik gelukkig.

De volgende bestemming was Thailand, waar we al snel uitvonden hoe lastig het was om tegelijkertijd te reizen en te werken. Met een maand India in het vooruitzicht, waarin we niet of weinig zouden werken, moest in Thailand zo veel mogelijk werk verzet worden. Maar ja… je wilt ook iets van het land zien. Een lastige balans, en hoewel ik in Bangkok veel deed, heb ik tijdens de drie weken in Chiang Mai heb vooral binnen gezeten om te werken. Jammer.

De maand in Indiawas alles wat ik ervan gehoopt had. Een droomreis waar ik al tien jaar over dagdroomde. De eerste twee weken deden we een rondreis door Noord-India, waarna we doorgingen naar Mumbai voor de bruiloft van een vriend van me, om te eindigen met een week in het tropische Goa. En toen was het tijd om terug te vliegen voor de feestdagen.

In de periodes tussen onze reizen verbleven we allebei bij onze ouders, en hoewel we daar ontzettend dankbaar voor waren, merkten we ook wel snel dat dit eigenlijk nog steeds “leven uit een koffer” was. Je bent te gast, en hebt niet echt een plekje met je eigen spullen. Maar toe aan een eigen plekje? Nee joh.

En dus vertrokken we weer, dit keer naar Bali voor twee maanden. Een gewéldige periode waarin we dus wel een eigen plekje hadden. We huurden een kamer in een fantastische villa tussen de rijstvelden, waar we woonden met andere digital nomads, ik leerde scooter rijden, waagde een poging om te surfen, en kwam helemaal tot rust.

We besloten spontaan een week naar Australië te gaan om de broer van Joris op te zoeken. We bezochten Melbourne, reden een stukje van The Great Ocean Road, en zagen koala’s en kangoeroes. En konden natuurlijk eindeloos knuffelen met ons neefje en nichtje.

Daarna ging Joris terug naar Nederland voor zijn werk, terwijl ik doorging naar Maleisië om week of drie solo te reizen. Ik heb het inmiddels al een miljoen keer gezegd, maar ik had echt de meest fantastische tijd. Ik heb er vrienden gemaakt die ik nog steeds spreek en zie. Toen mijn derde week erop zat, stapte ik met flinke tegenzin in het vliegtuig naar Nederland.

Wat volgde was een rommelige periode van kortere reizen (twee weken in Finland en Zweden met mijn beste vriendin en een maand in Roemenië), die gevolgd werd door een zomer die we vanwege omstandigheden vrijwel in zijn geheel in Nederland doorbrachten. Ik maakte er het beste van, maar echt leuk vond ik dat niet.

Ik interpreteerde die ervaring als zijnde dat ik nog niet klaar was om weer in Nederland te wonen. Maar ik denk eigenlijk dat het vooral te maken had met het feit dat ik niet meer gelukkig was met mijn oude woonplaats Etten-Leur (waar ik ook niemand meer kende), en dat ik nog steeds uit een koffer leefde.

Nadat de zomer voorbij was, konden we dus niet wachten om weer een vliegticket naar een verre plek te kopen. We twijfelden even tussen Mexico en Vietnam, maar het werd uiteindelijk Vietnam. We hadden ruim twee maanden voordat we eind November weer terug moesten zijn voor een bruiloft van vrienden.

Ruim genoeg tijd om het land van Noord tot Zuid door te reizen, en daarnaast nog te werken toch? Nou, in principe wel. Alleen kwam ik er halverwege de reis achter dat één reisdag mij twee werkdagen oplevert. Eentje waarin ik het werk moet doen wat is blijven liggen, en eentje waarin ik schrijf over wat ik tijdens de reisdag gedaan heb. En toch probeerde ik alle ballen hoog te houden. Niet alleen álles te zien, maar ook meteen over mijn ervaringen te schrijven én mijn to do-list weg te werken. Oftewel: ik was halveerde de reis al helemaal kapot. Ik wilde niets anders dan in een hotelkamer liggen met de gordijnen dicht.

Bovendien merkte ik ineens ook hoe erg ik klaar was met leven uit een koffer, het feit dat ik mijn vrienden aan de andere kant van de wereld woonden, en dat ik even klaar was met Azië en het hele reisgebeuren. Het was de eerste keer dat ik het voelde, maar het was meteen zo sterk. Ik begon stiekem te fantaseren over hoe het zou zijn om een eigen huisje te hebben. Gewoon, iets kleins, iets goedkoops, zodat we nog steeds regelmatig konden reizen. In het centrum een leuke stad, met voldoende vrienden om ons heen. Zodat ik net zo graag thuis zou komen als dat ik op reis zou zijn.

En dat idee voelde zo goed. Ik was klaar met elke keer weer een nieuwe supermarkt en laundry zoeken, culturele verschillen navigeren, en mezelf elke dag insmeren met een chemische cocktail van zonnebrand en muggenspray. Grappig genoeg had mijn vriend exact hetzelfde. Ook hij begon zijn vrienden echt te missen, en het begon hem tegen te staan dat hij zich op reis maar met één deel van zijn werk bezig kon houden en niet verder kon groeien (voor zijn gevoel).

En zo besloten we ineens: het is genoeg geweest zo. Laten we lekker een klein plekje zoeken in Nederland en dat als basis gebruiken voor onze toekomstige reizen. Zodat we een huisje hebben met onze eigen spulletjes, en dat we ons tijdens reizen ook echt meer kunnen genieten, en als we thuis zijn meer op ons werk kunnen focussen. Zodat ik, als ik terug ben in Nederland, niet meer uit een koffer hoef te leven en twee keer per week met mijn halve inboedel tussen mijn ouders en de ouders van mijn vriend hoefde te reizen.

En zo geschiedde: nadat we in December van de feestdagen genoten, en ik de eerste twee weken van Januari in Londen zat, begon onze zoektocht. Bij het vierde huisje dat we bekeken was het raak: dit was ons droomhuisje. Een historische woning met prachtige hoge plafonds, veel licht, precies genoeg ruimte, en lekker in het centrum.

Omdat ik deze vraag best vaak krijg: We zijn gaan wonen in Den Bosch. Een keuze waarbij we (net als bij ons appartementje) volledig op onze intuïtie vertrouwd hebben. Ik wist dat ik terug naar Brabant wilde, waar het allemaal net een stukje gezelliger en vriendelijker is. De keuze ging tussen Breda, Tilburg en Den Bosch.

Toen we op een koude Decemberavond arm in arm door het centrum van Den Bosch liepen, op weg naar een afspraak met twee vrienden, werden de historische gevels verlicht door de straatlantaarns en kwam de sneeuw in dikke vlokken naar beneden dwarrelen. En ineens voelde ik het van binnen: dé klik. Den Bosch was de juiste keuze. En het voelde als de meest logische beslissing ooit.

Nou, goed. Dat is het verhaal achter hoe we besloten hebben om weer een huurhuisje te nemen in Nederland. We wonen er sinds 2 april, en ik ben sindsdien eigenlijk non-stop aan het poetsen geweest want volgens mij is dit huis al anderhalve eeuw niet schoongemaakt haha. En daarnaast zijn we nog druk bezig met het inrichten (we hebben momenteel een verhuisdoos als koffietafel). Het belangrijkste dat we tot nu toe gekocht hebben is onze gele bank, en daar ben ik verliefd op. Dus als het huis een beetje naar onze smaak is ingericht zal ik wat foto’s delen :-).

Ik ben echt super blij met de beslissingen die we gemaakt hebben. Alles klopt voor mij. Het besluit om weer een basis te nemen, het besluit om in Den Bosch te gaan wonen, de keuze voor dit specifieke huisje. Ik ben gelukkig. En ik kan niet wachten om vanuit dit huisje toffe nieuwe reizen te gaan maken, te beginnen met New York!